...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Legendarna formacja awangardowej piosenki, spadkobiercy HENRY COW!
Pudło zawiera wszystkie wydane płyty, kompozycje dotąd nie wydane oraz podwójny CD z kompozycjami ART BEARS zagranymi, z wykorzystaniem oryginalnych taśm, przez charyzmatycznych przyjaciół kultowej formacji. Oraz książeczkę z historią zespołu, wywiadami, etc.etc.
PETARDA



..::TRACK-LIST::..

CD 4:
1. Jon Rose - The Violin In Winter 3:48
2. Ossatura - Tranne Lacrimae (Bar Tears) 4:06
3. Otomo Yoshihide / Ground Zero - On Suicide 5:42
4. Massimo Simonini - Artico & Baci 3:31
5. When / Lars Pedersen - The Tube 2:38
6. Warrick Sony / Kalahari Surfers / DJ Ballard - Rats And Monkeys Remix
3:09
7. John Oswald - Time / Bye 5:02
8. Chris Cutler - Three Bear Rooms 4:42
9. Roberto Musci / Giovanni Venosta / Massimo Mariani - World As It Hopes In Winter 3:51
10. The Residents - Bath Of Stars / The Skeleton 4:50
11. Yasushi Utsunomiya - Tokusa-No-Kandakara (91 Pieces Of 'C') 2:57
12. Herb Heinz - The Skeleton 2:53
13. Martin Archer - Long Winter 4:59
14. Jon Leidecker / Wobbly - Winter / War / Force 4:00
15. Fred Frith - Everything Again 4:15
16. Jocelyn Robert - Coquelicot 7:05

Extra:
17. Art Bears - Collapse 4:48
18. Art Bears - All Hail I 4:03


CD 5:
1. Roger Kleier - Armed Peace Remix 2:33
2. Bob Drake - Song Of The Monopolists 1:15
3. Andrea Rocca - The Three Wheels Remix 2:42
4. Vitor Rua - Gold 1:20
5. Brian Woodbury - The Fourth Wheel 4:01
6. Chris Cutler - The Three Figures 1:03
7. Bob Drake - First Things First: The Mix That Should Not Be 2:54
8. Stevan Tickmayer - Monopolists Democracy 4:17
9. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 1) 1:35
10. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 2) 1:35
11. Annie Gosfield - All Is Encompassed In The Night (Part 3) 1:37
12. Biota - Summer Mix (Part 1) 4:08
13. Biota - Summer Mix (Part 2) 2:47
14. Biota - Summer Mix (Part 3) 4:10
15. Biota - Summer Mix (Part 4) 3:09
16. Thomas Dimuzio - Democracy Remix 4:19
17. Christian Marclay - Some Truth 4:44

Extra:
18. Art Bears - Carved In Stone (Rebirth) 1:40




https://www.youtube.com/watch?v=LHX2dYJl1do



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Reedycja jednej z najważniejszych płyt w dyskografii Mike’a Oldfielda. Ten wyjątkowy album pierwotnie ukazał się w 1978r. i został uznany za mistrzostwo minimalizmu. Zawarty na nim materiał jest podzielony na 4 części i został zremasterowany pod okiem samego Oldfielda. Płyta zawiera też singiel ‘Guilty’ – kultowe nagranie z 1979r., które okazało się przebojem nowojorskich parkietów u szczytu rozkwitu ery disco. Album jest dostępny jest również w wersji 2CD/DVD, na której znalazły się rzadko publikowane nagrania, a także materiał z trasy koncertowej z 1979r.



..::TRACK-LIST::..

5.1 Surround Sound Mixes:
1. Diana 6:35
2. Northumbrian 2:56
3. Piano Improvisation 5:38
4. Hiawatha 9:01
5Canon For Two Vibraphones 2:49
6. Guilty 6:41

1977 Promotional Video:
7. William Tell Overture 3:56

Incantations (Recorded Live In April 1979 At Wembley Conference Centre):
8. Parts One & Two 30:12
9. Parts Three & Four 21:12

1979 Promotional Video:
10. Guilty 4:09



https://www.youtube.com/watch?v=15a4xFuYbqw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To jeden z tych utworów, do których trzeba usiąść wygodnie w fotelu, założyć słuchawki i po prostu dać się ponieść.

Mnogość tematów zmieniających się jak w kalejdoskopie, naturalna kompozycja, w której jeden motyw wyrasta z drugiego, czasem subtelnie przypominając coś, co już przed chwilą słyszeliśmy, na pewno nie pozwoli się przez te dwadzieścia minut nudzić. To porywająca i jedyna w swoim rodzaju wędrówka, którą nie sposób się nie zachwycić.

Druga część jest już bardziej stonowana, miejscami psychodeliczna. Więcej tu akustycznych, folkowych brzmień, mniej aranżacyjnego bogactwa. Jest jeszcze miniatura „On Horseback”, doklejona do drugiej części głównej suity, zaśpiewana przez Oldfielda i Williama Murray’a – szkockiego perkusistę, który potem przerzucił się na fotografię. To z kolei wspomnienie ich własnych dziecięcych radości.
Niesamowita płyta!



..::TRACK-LIST::..

Ommadawn (2010 5.1 Surround Mixes)
Mixed By Mike Oldfield
1. Part One 19:06
2. Part Two / On Horseback 17:21
Uilleann Pipes - Paddy Moloney
Words To The Horse Song - Mike Oldfield, William Murray

Original Promotional Videos:
3. In Dulce Jubilo 3:04
Arranged By, Engineer [At The Beacon] - Mike Oldfield
Engineer [At The Manor] - Phil Newell
Written By - Robert Lucas de Pearsall

4. Portsmouth 2:03
Acoustic Guitar, Accordion, Mandolin, Synthesizer [String], Drum [Kettle], Bodhrán, Body Percussion [Feet] - Mike Oldfield
Body Percussion [Feet] - Leslie Penning
Engineer - Paul Lindsay




https://www.youtube.com/watch?v=W2HeFIW4E7k



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Gdybym w zorganizowany sposób prowadził muzyczne notatki jakieś 30 lat temu, z myślą o szerszej publikacji, szybko znalazłyby się tam wszystkie na bieżąco wydawane płyty Mike Oldfielda. Mój zachwyt nad jego talentem nie miał chyba granic i graniczył z uwielbieniem. No cóż, od tamtej pory minęło jednak wiele lat. Z wiekiem człowiek dojrzewa, rozumie pewne mechanizmy inaczej i nabiera dystansu. Oczywiście, Mike dalej jest jednym z moich ulubionych muzyków, a płyta "Hergest Ridge" jedną z tych, które szczególnie lubię. Dlatego z radością przyjąłem informację o specjalnym wydaniu w 2010 roku edycji deluxe, zawierającej rożne wersje tej wspaniałej muzyki. Słuchając Hergest Ridge {Part One and Two} 2010 Stereo Mixes, rejestrując uszami zmiany detali, przypomniałem sobie narzekania krytyków z końca lat 70., którzy przed laty deprecjonowali wartość "Wrzosowisk". Twierdzili oni niejednokrotnie, iż są to popłuczyny wspaniałych "Dzwonów Rurowych" i że Oldfield jest po prostu auto plagiatorem, kopistą jednego dzieła. Uznałem, że jest to krzywdząca opinia i traktowałem HR jako wspaniałe tło do moich kilku premierowych wydarzeń w życiu np. pierwszego spotkania z morzem. Czego by nie mówić - jest to muzyka patetyczna i pełna swoistej poezji, więc jest takich rzeczy nadaje się idealnie. Warto tu wspomnieć, że był czas, że Mike w pewnym momencie "zepsuł" swoje dzieło. W 1976 roku Virgin wydał kilku płytowy album 'Boxed", na którym zremiksowana wersja "Wrzosowisk" po prostu mi się nie podoba. Niektórzy twierdzą, że podobnych zmian jest więcej w kolejnych wydaniach. No cóż, może i tak... Ale co można powiedzieć o najnowszej emisji? Na Deluxe Edition w wersji audio podarowano słuchaczom aż trzy wersje Stereo Mixes 2010, Original 1974 Stereo Mixes, i Previously Unreleased 1974 Demo Recordings. Zapis z DVD niesie jeszcze jedną opcję: "2010 5.1 Surround Mixes". Różnią się one między sobą szczegółami, jednak nie w taki spektakularny sposób jak dawna wersja z Boxed. Oczywiście, "Previously Unreleased 1974 Demo Recordings" jest pozbawiony wielu ścieżek, lub zawiera alternatywne, momentami brzmi inaczej, nie sposób temu zaprzeczyć Ale... żadna z tych wersji nie wzbudza już we mnie większych emocji. Zastanawiałem się dlaczego. Czy to wina osłuchania, zbyt częstego odtwarzania? Chyba nie. Analizując dokonania tego utalentowanego multi instrumentalisty, doszedłem do wniosku że modyfikacje suit o ekstatycznym zakończeniu, dużej dynamice, jak "Tubular Bells" i "Ommadawn" dają możliwość zbudowania atrakcyjnego klona (np. TB II, czy koncertowe wykonanie "Ommadawn"). Natomiast budowa Wrzosowisk być może jest sama w sobie pewnym ograniczeniem? Oczywiście, to tylko moja teoria. Jakby nie patrzył, ta muzyka powinna się podobać przynajmniej przez pierwsze 30 lat. To całkiem dobry wynik.

Electronic music



..::OBSADA::..

1. Hergest Ridge [Part 01] 2010 5.1 Surround Mix
2. Hergest Ridge [Part 02] 2010 5.1 Surround Mix



https://www.youtube.com/watch?v=6MTXTYZpgXo



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live At Plumpton Festival, August 9 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 7:36
2. Get Thy Bearings 10:49
3. Announcement 0:17
4. The Court Of The Crimson King 7:02
5. Mantra 8:49
6. Travel Weary Capricorn 3:58
7. Improv (Including By The Sleeping Lagoon) 8:53
8. Mars 8:05



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 3 - Live At Plumpton Festival, August 9 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 7:36
2. Get Thy Bearings 10:49
3. Announcement 0:17
4. The Court Of The Crimson King 7:02
5. Mantra 8:49
6. Travel Weary Capricorn 3:58
7. Improv (Including By The Sleeping Lagoon) 8:53
8. Mars 8:05



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Live At The Marquee, July 6, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:21
2. Drop In 5:42
3. Announcement (Incomplete) 0:43
4. I Talk To The Wind 4:34
5. Epitaph (Incomplete) 3:21
6. Travel Weary Capricorn 11:07
7. Improv (Inc Nola And Etude No. 7) 12:29
8. Mars 8:22



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Live At The Marquee, July 6, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:21
2. Drop In 5:42
3. Announcement (Incomplete) 0:43
4. I Talk To The Wind 4:34
5. Epitaph (Incomplete) 3:21
6. Travel Weary Capricorn 11:07
7. Improv (Inc Nola And Etude No. 7) 12:29
8. Mars 8:22



https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Taki na przykład, ponad 11-minutowy, utwór 'Hole' potrafi wywiercić prawdziwą dziurę w mózgu i namieszać w świadomości. To chyba najgenialniejszy fragment z całej płyty. Chociaż następująca po nim kompozycja 'Slow Fire' wyrywa serce wraz z duszą.'

Maciej Kierzkowski



Muzyka tego zespołu stanowi swego rodzaju fenomen, łączący w sobie ogień i wodę.
Spotykamy się z logiką godną mistrza Frippa, do której dodany został polot i brawura charakterystyczna dla uczniaka. Udało im się połączyć niepołączalne oraz posklejać niesklejalne.

Anekdoten to doprawdy niesamowite zjawisko na scenie współczesnej muzyki rockowej, promieniujące niezwykłym blaskiem na wszystko i wszystkich dokoła.



Nostalgia za czasami mellotronu, słabość do gęstych, ciężkich brzmień, zmian tempa i nastroju - tym wszystkim kierują się członkowie szwedzkiego zespołu Anekdoten od czasu pierwszej płyty — 'Vemod' z 1993 roku.

Wówczas byli objawieniem na skostniałym rynku klonów kapel Marillion i IQ. Na nowym albumie 'From Within' nie obniżyli sobie poprzeczki, zachowując swój skandynawski charakter i romantyczny rozmach. Gdyby skład King Crimson z okresu krążka 'Red' wciąż był młody i rozwijał się w podobnym kierunku, dziś nazywałby się Anekdoten.



Trzecia studyjna płyta szwedzkiej grupy Anekdoten. Muzyka pławiąca się w mellotronach (dwoje muzyków obsługuje tu ten instrument!), ze szczyptą wibrafonu i organów Hammonda, przepełniona atmosferą karmazynowej melancholii i zadumy (kolor ten pada tu nieprzypadkowo), kapryśna w nastrojach (potrafi być całkiem drapieżna, ale i kołysząca do snu). Można odnieść wrażenie, że niemałą inspiracją stał się dla muzyków projekt Morte Macabre z jego Symphonic Holocaust z 1998 roku. Da się to wyczuć szczególnie w długich, transowo monotonnych wyciszonych partiach. Przybyło wiele brzmień echotwórczych, jakby z dna studni. Prześliczny przeszło 10-minutowy Hole to najczyściej lśniąca perła tej płyty. Brzmi to jak zarzut (zaraz się okaże, że wcale nim nie jest), ale wszystkie płyty Anekdoten są do siebie bardzo podobne. Ciężko byłoby mi wyróżnić w każdej z nich coś, czego nie ma inna. Fakt ten jednak, o dziwo, wcale nie przeszkadza w odbiorze muzyki. Na mnie osobiście każdy dźwięk wytworzony przez Anekdoten wpływa uzdrawiająco. Tak jest i z tą płytą. Wspaniały lek na wszystko, poparty wieloletnim doświadczeniem poprzedników, bez skutków ubocznych.

Bartkey


If you compare this album to their exciting but a bit too obvious King Crimson inspired CD "Vemod", it's amazing how this Sweish formation has turned into a progrock band with an own identity: very dynamic and compelling compositions featuring two different singers, a powerful bass, splendid, very creative and propulsive drums and many waves of the unsurpassed Mellotron, WHAT A MOVING SOUND!! The atmospheres frequently changes from mellow with twanging guitars and soft Mellotron to propulsive and bombastic with fiery guitarplay, an agressive bass, majestic Mellotron eruptions and excellent drumming (like in "From within", "Kiss of life" and "Slow fire"). The vocals have a bit melancholical undertone that fits perfect to the music. I was pleasantly surprised by the variety of the songs: mellow electric guitars, cello and piano in "Firefly", a simple basic rhythm with vibraphone, cello and intense Mellotron in "The sun absolute" and twanging acoustic - and electric guitars with fragil evocals and cello in "For someone". The highlight on this CD is the longest track entitled "Hole", it contains splendid shifting moods: a heavy wall of Mellotron and guitar, soft interludes featuring sensitive vocals, guitar and Mellotron and nice instrumental passages by the vibraphone and Hammond organ. The only obvious King Crimson inspired track on this album is "Groundbound" delivering biting Fripperish guitarwork and moving waves of the violin Mellotron in the vein of "In the court of the crimson king". IF YOU LOVE EMOTIONALLY DRIVEN PROGROCK THATS SOUNDS DYNAMIC AND ALTERNATING, THIS CD IS YOURS!!

erik neuteboom


Oh boy . I cannot wait any longer writing my view about this album. It's a BIG FIVE STAR for this album by a Sweden band. It's an amazing prog music in the vein of early King Crimson, I guess. King Crimson ripped-off? I don't really care. These guys have done a great job! For those of you who miss the mellotron sound of 70's, this might be the answer! I don't think there is something special or complex, chord-wise as well as overall composition of the album. The only critical point is the ability of the band to create musical nuances throughout all tracks in the album by exploring mellotron sound, bass guitar, cello, drums and wurlitzer brilliantly! Top notch music!
The opening track "From Within" is an upbeat tempo music with drums, bass and mellotron dominating the scene. It ends up with a lower sound to accommodate the vocal part. The guitar play is stunning coupled with dominant "walking" bass play. It's a nice composition. You can hear here the "In The Court of Crimson King" style of mellotron sound in relatively long period. I'm satisfied with this act. The vocal part is heavy and very clear.

Now we enter to more uplifting and dynamic song "Kiss of Life" with again mellotron- based music, followed by a voice in "Radiohead" style of singing. Beautiful opening. The music is so simple with minimum chords changes but it does a pretty good sound especially when mellotron and guitar played altogether. Oh man .. this piece of music really touches me especially when I play it loud! What an experience! I cannot bear it anymore when mellotron howls loudly and dominantly in this segment.

The next track "Groundbound" is opened with a heavy voice (this time is not Radiohead- like) something as heavy as Peter Hammil in Van Der Graaf Generator. Hey, I just reckon now that the singer voice is somewhat similar to Hammil's!! Can u imagine? It's a kind like marrying VdGG and King Crimson?!!! What a nice dream! Wow! I like the guitar part played starting at minute 3:20. It definitely reminds me to "Starless and Bible Black" album of KC! I don't mind to repeat this track again to ensure my true orgasm about this album .

Track 4 "Hole" really killed me the first time I listened to it. What a nice yet simple music they provide for the hungry listener of this sort of music! IMHO, this track itself is enough to justify that this album should be in your collection. Especially the hard core fan of early KC, it's a satisfaction guaranteed deal!! Opened with a dazzling simple chord of mellotron (swear! The intro of this track is early Crimson stuff!!) plus other instruments as background, followed by an immediate silent as to open the gate for vocals part to start. Observe how the voice starts beautifully with Hammil's kind of heavy voice "I wonder why I let time slip by unconcerned .." oh my GOD! This is very nice! The whole track is well written.

Overall, by judging the first four tracks is actually enough for you to decide purchasing this CD. Again, if you are an early Crimson freaks and open mind with other musicians play in the similar style. But other tracks are OK as well. "Slow Fire" is probably the most complex (?) and noisy compared to the other at intro part. But it's gonna be OK when vocal part fills in. "Firefly" and "The Sun Absolute" are also worth enjoying. The only different thing is last track "For Someone" where the acoustic guitar is the main instrument. The vocal part and violin solo are wonderful.

If there is a downside, probably, would be the possibility of getting bored due to similar style (especially the way guitar is played) across various songs (except last track). But, it's OK though. So, this album, for me, deserves FIVE STAR even though the music composition is not that complex. Prog rock does not necessary mean complex stuff, right? What do you think? - Gatot Widayanto, Indonesia.

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. From Within 07:25
2. Kiss Of Life 04:40
3. Groundbound 05:24
4. Hole 11:08
5. Slow Fire 07:26
6. Firefly 04:49
7. The Sun Absolute 06:39
8. For Someone 03:31

Remastered by Hans Fredriksson from the original master in 2020.



..::OBSADA::..

Jan Erik Lijeström - Bass & Voice
Nicklas Barker - Guitar, Wurlitzer, Mellotron & Voice
Peter Nordins - Percussives & Vibraphone
Anna Sofi Dahlberg - Mellotron, Piano, Rhodes,Cello & Voice




https://www.youtube.com/watch?v=_aAaJ5HjfMw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Taki na przykład, ponad 11-minutowy, utwór 'Hole' potrafi wywiercić prawdziwą dziurę w mózgu i namieszać w świadomości. To chyba najgenialniejszy fragment z całej płyty. Chociaż następująca po nim kompozycja 'Slow Fire' wyrywa serce wraz z duszą.'

Maciej Kierzkowski



Muzyka tego zespołu stanowi swego rodzaju fenomen, łączący w sobie ogień i wodę.
Spotykamy się z logiką godną mistrza Frippa, do której dodany został polot i brawura charakterystyczna dla uczniaka. Udało im się połączyć niepołączalne oraz posklejać niesklejalne.

Anekdoten to doprawdy niesamowite zjawisko na scenie współczesnej muzyki rockowej, promieniujące niezwykłym blaskiem na wszystko i wszystkich dokoła.



Nostalgia za czasami mellotronu, słabość do gęstych, ciężkich brzmień, zmian tempa i nastroju - tym wszystkim kierują się członkowie szwedzkiego zespołu Anekdoten od czasu pierwszej płyty — 'Vemod' z 1993 roku.

Wówczas byli objawieniem na skostniałym rynku klonów kapel Marillion i IQ. Na nowym albumie 'From Within' nie obniżyli sobie poprzeczki, zachowując swój skandynawski charakter i romantyczny rozmach. Gdyby skład King Crimson z okresu krążka 'Red' wciąż był młody i rozwijał się w podobnym kierunku, dziś nazywałby się Anekdoten.



Trzecia studyjna płyta szwedzkiej grupy Anekdoten. Muzyka pławiąca się w mellotronach (dwoje muzyków obsługuje tu ten instrument!), ze szczyptą wibrafonu i organów Hammonda, przepełniona atmosferą karmazynowej melancholii i zadumy (kolor ten pada tu nieprzypadkowo), kapryśna w nastrojach (potrafi być całkiem drapieżna, ale i kołysząca do snu). Można odnieść wrażenie, że niemałą inspiracją stał się dla muzyków projekt Morte Macabre z jego Symphonic Holocaust z 1998 roku. Da się to wyczuć szczególnie w długich, transowo monotonnych wyciszonych partiach. Przybyło wiele brzmień echotwórczych, jakby z dna studni. Prześliczny przeszło 10-minutowy Hole to najczyściej lśniąca perła tej płyty. Brzmi to jak zarzut (zaraz się okaże, że wcale nim nie jest), ale wszystkie płyty Anekdoten są do siebie bardzo podobne. Ciężko byłoby mi wyróżnić w każdej z nich coś, czego nie ma inna. Fakt ten jednak, o dziwo, wcale nie przeszkadza w odbiorze muzyki. Na mnie osobiście każdy dźwięk wytworzony przez Anekdoten wpływa uzdrawiająco. Tak jest i z tą płytą. Wspaniały lek na wszystko, poparty wieloletnim doświadczeniem poprzedników, bez skutków ubocznych.

Bartkey


If you compare this album to their exciting but a bit too obvious King Crimson inspired CD "Vemod", it's amazing how this Sweish formation has turned into a progrock band with an own identity: very dynamic and compelling compositions featuring two different singers, a powerful bass, splendid, very creative and propulsive drums and many waves of the unsurpassed Mellotron, WHAT A MOVING SOUND!! The atmospheres frequently changes from mellow with twanging guitars and soft Mellotron to propulsive and bombastic with fiery guitarplay, an agressive bass, majestic Mellotron eruptions and excellent drumming (like in "From within", "Kiss of life" and "Slow fire"). The vocals have a bit melancholical undertone that fits perfect to the music. I was pleasantly surprised by the variety of the songs: mellow electric guitars, cello and piano in "Firefly", a simple basic rhythm with vibraphone, cello and intense Mellotron in "The sun absolute" and twanging acoustic - and electric guitars with fragil evocals and cello in "For someone". The highlight on this CD is the longest track entitled "Hole", it contains splendid shifting moods: a heavy wall of Mellotron and guitar, soft interludes featuring sensitive vocals, guitar and Mellotron and nice instrumental passages by the vibraphone and Hammond organ. The only obvious King Crimson inspired track on this album is "Groundbound" delivering biting Fripperish guitarwork and moving waves of the violin Mellotron in the vein of "In the court of the crimson king". IF YOU LOVE EMOTIONALLY DRIVEN PROGROCK THATS SOUNDS DYNAMIC AND ALTERNATING, THIS CD IS YOURS!!

erik neuteboom


Oh boy . I cannot wait any longer writing my view about this album. It's a BIG FIVE STAR for this album by a Sweden band. It's an amazing prog music in the vein of early King Crimson, I guess. King Crimson ripped-off? I don't really care. These guys have done a great job! For those of you who miss the mellotron sound of 70's, this might be the answer! I don't think there is something special or complex, chord-wise as well as overall composition of the album. The only critical point is the ability of the band to create musical nuances throughout all tracks in the album by exploring mellotron sound, bass guitar, cello, drums and wurlitzer brilliantly! Top notch music!
The opening track "From Within" is an upbeat tempo music with drums, bass and mellotron dominating the scene. It ends up with a lower sound to accommodate the vocal part. The guitar play is stunning coupled with dominant "walking" bass play. It's a nice composition. You can hear here the "In The Court of Crimson King" style of mellotron sound in relatively long period. I'm satisfied with this act. The vocal part is heavy and very clear.

Now we enter to more uplifting and dynamic song "Kiss of Life" with again mellotron- based music, followed by a voice in "Radiohead" style of singing. Beautiful opening. The music is so simple with minimum chords changes but it does a pretty good sound especially when mellotron and guitar played altogether. Oh man .. this piece of music really touches me especially when I play it loud! What an experience! I cannot bear it anymore when mellotron howls loudly and dominantly in this segment.

The next track "Groundbound" is opened with a heavy voice (this time is not Radiohead- like) something as heavy as Peter Hammil in Van Der Graaf Generator. Hey, I just reckon now that the singer voice is somewhat similar to Hammil's!! Can u imagine? It's a kind like marrying VdGG and King Crimson?!!! What a nice dream! Wow! I like the guitar part played starting at minute 3:20. It definitely reminds me to "Starless and Bible Black" album of KC! I don't mind to repeat this track again to ensure my true orgasm about this album .

Track 4 "Hole" really killed me the first time I listened to it. What a nice yet simple music they provide for the hungry listener of this sort of music! IMHO, this track itself is enough to justify that this album should be in your collection. Especially the hard core fan of early KC, it's a satisfaction guaranteed deal!! Opened with a dazzling simple chord of mellotron (swear! The intro of this track is early Crimson stuff!!) plus other instruments as background, followed by an immediate silent as to open the gate for vocals part to start. Observe how the voice starts beautifully with Hammil's kind of heavy voice "I wonder why I let time slip by unconcerned .." oh my GOD! This is very nice! The whole track is well written.

Overall, by judging the first four tracks is actually enough for you to decide purchasing this CD. Again, if you are an early Crimson freaks and open mind with other musicians play in the similar style. But other tracks are OK as well. "Slow Fire" is probably the most complex (?) and noisy compared to the other at intro part. But it's gonna be OK when vocal part fills in. "Firefly" and "The Sun Absolute" are also worth enjoying. The only different thing is last track "For Someone" where the acoustic guitar is the main instrument. The vocal part and violin solo are wonderful.

If there is a downside, probably, would be the possibility of getting bored due to similar style (especially the way guitar is played) across various songs (except last track). But, it's OK though. So, this album, for me, deserves FIVE STAR even though the music composition is not that complex. Prog rock does not necessary mean complex stuff, right? What do you think? - Gatot Widayanto, Indonesia.

Gatot



..::TRACK-LIST::..

1. From Within 07:25
2. Kiss Of Life 04:40
3. Groundbound 05:24
4. Hole 11:08
5. Slow Fire 07:26
6. Firefly 04:49
7. The Sun Absolute 06:39
8. For Someone 03:31

Remastered by Hans Fredriksson from the original master in 2020.



..::OBSADA::..

Jan Erik Lijeström - Bass & Voice
Nicklas Barker - Guitar, Wurlitzer, Mellotron & Voice
Peter Nordins - Percussives & Vibraphone
Anna Sofi Dahlberg - Mellotron, Piano, Rhodes,Cello & Voice




https://www.youtube.com/watch?v=_aAaJ5HjfMw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niespełna trzy lata po naprawdę bardzo udanym The Similitude of a Dream powraca The Neal Morse Band. I to powraca z kontynuacją literackiej historii zawartej na tym dwupłytowym koncepcie. Przypomnijmy, że ów koncept został luźno oparty na słynnym dziele Johna Bunyana Wędrówka Pielgrzyma. To wejście do tej samej niejako rzeki jest także ponowieniem całej muzycznej konstrukcji, według której zbudowane było The Similitude of a Dream. Zatem dokładnie ten sam kwintet, w bliźniaczą niemalże oprawę graficzną, upakował jeszcze raz na dwóch dyskach ponad sto minut muzyki (tu o 3 minutki mniej) wpisane w 23 muzyczne tematy (czyli o jeden więcej), podzielone na pięć rozdziałów.

Takie konsekwentne trzymanie się przez artystę pewnych przemyślanych założeń zawsze budzi szacunek, ale już bardzo wierne powtarzanie muzycznych rozwiązań, czasami wzbudza kontrowersje. I tu na The Great Adventure dokładnie tak jest. Album zarówno pod względem brzmieniowym, jak i aranżacyjnym jest wręcz bliźniaczą kopią poprzednika. Poużywać sobie zatem mogą ci, których nużą opasłe muzyczne tomiszcza Morse’a z łatwymi do odgadnięcia rozwiązaniami.

Jednak ci, którzy lubią kompozytorską erudycję Morse’a i kochają takie progresywno – symfoniczne granie o chrześcijańskim przesłaniu z pewnością się tym albumem nie zawiodą. Bo choć to momentami granie pełne absolutnie przewidywalnych rozwiązań, to jednak wykonane na bardzo wysokim technicznym poziomie. Każdy z panów po raz kolejny pokazuje tu swój kunszt. Powie ktoś: zatem mamy tu kolejne dzieło pełne przerostu formy nad treścią? Nic z tych rzeczy, gdyż muzycy bronią się po raz kolejny całą masą dobrze zbudowanych kompozycji o świetnej melodyce.

Mamy tu zatem ciągłe żonglowanie kontrastem poprzez zderzanie mocnych, rozkrzyczanych gitarowych riffów uzupełnianych intensywną grą perkusyjną Portnoya (Welcome To The World, The Great Adventure, Fighting With Destiny, The Element Of Fear) z niezwykle uduchowionymi, nostalgicznie brzmiącymi fragmentami (The Dream Isn't Over, A Momentary Change, Long Ago, The Great Despair). Do tego jest u nich to nieodzowne bawienie się różnorakimi konwencjami. Jest miejsce na prog, hard rock, blues, czy muzyczną burleskę (Vanity Fair). Jest też wreszcie ich znak rozpoznawczy - fantastyczne, wielogłosowe harmonie, tak silnie odwołujące się Beatlesowskich figur. Znajdziemy je choćby w Welcome To The World, To The River, The Great Adventure i Vanity Fair. Kwintet ponadto zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że aby wciągnąć słuchacza w płytę, należy go skutecznie „atakować” nośnym melodycznym motywem, który co rusz powraca i… z każdym kolejnym razem wydaje się znajomy i jeszcze bardziej atrakcyjny. I tak tu jest, z tym że panowie potrafią go podać za każdym razem w innym aranżacyjnym anturażu.

Najlepsze momenty płyty to już wspomniane The Dream Isn't Over, Welcome To The World, A Momentary Change, The Great Adventure, Beyond The Borders, Long Ago, The Dream Continues, Vanity Fair i The Great Despair zwieńczony najpiękniejszym na całym albumie solowym popisem gitarowym, w sam raz na podgrzanie atmosfery koncertu przed samym jego finałem. Finałem ze wzniosłym i wymownym już w samym tytule A Love That Never Dies. No właśnie.

Mariusz Danielak


Jak skutecznie zmierzyć się z sukcesem poprzedniej płyty? Dodajmy: podwójnej, epicko brzmiącej płyty? Najlepiej nagrać… kolejną podwójną płytę. „Let the great adventure now begin” – ostatnie zdanie z wydanego w 2016 roku albumu „The Similitude Of A Dream”” okazało się prorocze. Wielka przygoda trwa. Bo oto trzymam w ręku nowy, wydany pod koniec stycznia dwupłytowy album The Neal Morse Band zatytułowany „The Great Adventure”.

Z wielu względów można go nazwać kontynuacją wydanej dwa i pół roku temu poprzedniej płyty. To równie opasłe, dwupłytowe dzieło składające się z 2 aktów, 5 rozdziałów i w sumie aż 22 muzycznych tematów układających się w wielką epicką całość. Nawet graficzny projekt okładki jest niemal identyczny. I skład grających muzyków też (Bill Hubauer (k, v), Eric Gillette (g, v), Randy George (bg), Mike Portnoy (dr, v)). No i sama muzyka: wspaniała, epicka, zachwycająca. A w roli głównej oczywiście sam Neal Morse. W wielkiej, fenomenalnej wręcz formie. „Byłem przekonany, że następca „The Similitude Of A Dream” będzie albumem całkowicie od niego różnym, tymczasem poszedłem w stronę, którą podpowiadało mi serce” – tak opowiada on o nowej płycie. Istotnie, w największym skrócie należy stwierdzić, że „The Great Adventure” zawiera te wszystkie elementy, które fani muzyki Neala Morse’a kochają najbardziej: jest tu rock, jest metal, są pierwiastki jazzrockowe, piosenkowe, orkiestrowe, są liczne powracające tematy (tym razem najczęściej przewijają się one w dwóch częściach utworu „Welcome To The World” oraz w „To The River”). Są też nośne, przebojowe wręcz nagrania, wśród których na wyróżnienie zasługuje wspomniane już „Welcome To The World”, „The Great Despair” czy na przykład „I Got To Run”. Co zachwyca to przestrzeń, szczególnie w zakresie wokali, jaką Neal pozostawił swoim kolegom. Partie, w których główne linie wokalne prowadzą panowie Portnoy, Hubauer czy Gillette należą do najlepszych na płycie. I zdecydowanie urozmaicają one brzmienie całego zespołu.

Album „The Great Adventure” skomponowany jest i wykonany z niebywałym rozmachem, posiada niesamowite tempo i flow, który nie pozwala ani na chwilę na wyłączenie się z posuwającej się do przodu, utwór po utworze, akcji. Pod wieloma względami przypomina mi on – a konkretniej poszczególne jego rozdziały – rozbudowane, wielowątkowe suity supergrupy Transatlantic.

Z pewnością „The Great Adventure” nie sposób nazwać dziełem przełomowym w dorobku Neala Morse’a. Na pewno też nie dziełem, które potencjalnie mogłoby wyznaczać nowy etap, czy – jak domagają się krytycy twórczości naszego bohatera – stylistyczny przełom w jego dorobku, ale dla zwolenników (a tych jest przecież znacznie więcej niż przeciwników) dokonań Morse’a będzie to kolejna, blisko dwugodzinna smakowita muzyczna uczta. Ba, jak zwykle w przypadku tego pana utrzymana na najwyższym, liczonym według najlepszych progrockowych standardów, poziomie.

Artur Chachlowski


I believe there are a few definitive moments in the course of a person's music listening. For me, the first one came in 1981 when at the age of 12 I discovered a copy of the recent Yes album, 'Drama', in my uncle's LP collection. Intrigued by the cover, I put it on and never looked back through the prog gates that had been blown open by 'Machine Messiah'.
Then almost 20 years ago I was looking for prog on the internet and found the Gnosis2000 website, and when I looked at the highest rated albums they were by Italian bands I'd never heard of. What?! Better than Yes, Genesis, and King Crimson? I bought 'Per un Amico' and 'Darwin' and realized there is a wonderful prog world outside of English- speaking countries--especially Italy.

A few years after that, I heard Neal Morse's 'One' album, and I was floored. I had really enjoyed his 'Testimony' album and the Transatlantic and Spock's Beard I had heard, but 'One' just took it to another level for me. Not only the musicianship and songwriting, but to write about the concept of separation from and return to divinity, with all of its symbolism--well that was Prog Heaven, and another defining moment for me in my music listening life.

So imagine my surprise when two years ago, the Neal Morse Band released 'The Similitude of a Dream', which I like even better than 'One'! It has since become my favorite album post 1970s, and is a contender for top spot overall. Again, the combination of musicianship (taken to a completely different level with the addition of Eric Gillette and Bill Hubauer to the solid core of Mike Portnoy and Randy George, and of course Neal) with songwriting and concept is just incredible. The album is based on the first several chapters of 'A Pilgrim's Progress' by John Runyan, which describes a man's journey from the City of Destruction to Heaven, having to overcome many obstacles along the way.

The tour for the album was unlike anything Neal had ever done, playing the album all around the world for most of 2017. So when the band got together again in the beginning of 2018 to record the next album, they all knew they didn't want to do a double concept album, and definitely not a follow up to 'Similitude'. How could you follow that? The initial writing and recording sessions resulted in a single demo album filled with good songs, but things were unsettled. Neal decided to follow his gut (again) and rewrote and expanded the music they had recorded, and with some trepidation shared this concept album consisting of two and a half hours of music to the rest of the band. They were on board!

The resulting album is entitled 'The Great Adventure'--another double concept album, a sequel to 'The Similitude of a Dream'! The concept centers on Joseph, the son of the protagonist of 'Similitude', who is angry that his father left him and his family in the City of Destruction. He decides to go after his father and faces many challenges of his own along the way. Musical and concept themes from the first album are woven seamlessly into this one, enriching it both musically and lyrically.

In fact, his treatment of music themes is one of the strongest skills of Neal's songwriting, and the Neal Morse Band continues and strengthens this compositional technique. These themes are often used as Wagnerian leitmotifs, bringing to mind a particular character or situation--but then they are turned on their heads, upside down, backwards, different speeds, every way possible. Trying to decipher the themes is one of the joys of discovering this music. For example, on this album the main theme is 'A Love that Never Dies.' The album begins with a short reprise of the final theme of 'Similitude', when this new theme immediately appears. Then it recurs in some form in at least seven more songs (I'm sure I've missed some), then closes the album, along with a companion theme 'To the River'. Another example: a lovely acoustic guitar melody in 'Long Ago' turns into a blistering Eric Gillette riff in 'Welcome to the World 2'--you have to listen hard to pick it out, but it's there.

Here are a couple examples of Neal taking a music theme and turning it using lyrics. Toward the beginning of the album, the 'To the River' theme has these lyrics:

To the river am going, with my sadness and despair. All my questions I bring with me-- I hope to find the answers there.

Then at the end of the album, when Joseph reaches the River and realizes that he must cross over to find his Father, he sings:

To the river I am going, coming 'cross that great divide. Mourn not for me, for I entering To a love that never dies.

One more--when Joseph introduces himself and shares his anger and bitterness, he says that when he complains the people around him say:

Welcome to the world! Where the struggle is real, and you know it feels to beg, plead or borrow. Welcome to the world! Where dreams come to die, and the innocent cry cuz there ain't no tomorrow.

Then when Joseph makes the decision to follow after his father in 'To the River', voices sing:

Welcome to the world! Where souls come to fly, and there is no goodbye cuz there ain't no tomorrow. Welcome to the world! Where the illusion is real, let life you can feel wash away all our sorrow.

But as talented as Neal is with themes, he also excels at writing memorable songs. In fact several of the albums in his discography are singer-songwriter albums, not prog--and they're very good! The most recent example is last year's "Life and Times". Memorable songs are the core of Neal's prog albums as well, of course expanded and embellished and treated with complexity and dexterity--but memorable songs nonetheless. You will never finish a Neal Morse album and not walk away with a few hooks floating around in your head, and that includes this one. A great example is the title track, one of the singles they released prior to the album, available to check out on YouTube. Listen to that and you will hear a great song with excellent hooks--and of course the instrumental break will more than satisfy any symphonic prog fan.

The bottom line is I really love this album! They have built upon the strengths of each band member, and this album sounds even more like a collaborative effort. And how does this stack up to 'Similitude'? It is at least as good, if not better! I didn't think that was possible going into it, knowing it was a sequel. But after living with this album for a while (thanks to Neal for providing an advance copy!), I can safely say that this is one of the great ones, that I will never tire of listening and discovering. There's so much here to enjoy! Five stars (Gnosis 15/15)

Todd


Prologue: Given personal, family, political and professional developments, I just don't seek out enough new prog as I should, but I'm always going to make time for these guys. I was, like most others (fans of, and members of, the band included) super surprised to see a new album so soon, and that it was another double album inspired by the Pilgrim's Progress story. I checked out the singles released on youtube and found them to be solid, but nothing spectacular. There just wasn't a lot of reason to expect this to be a great album--worth having, certainly, but you would think that creativity and inspiration is a limited resource, and both to likely have peaked during the previous album.
But damned if I don't find this to be a better album, defying the odds once again! I generally find this album to be more musical, to flow better, to more deftly integrate moments that remind of Yes, Dream Theater, Styx, Spock's Beard and Transatlantic, but don't scream "we directly wanted to show we were inspired by this song". Take the title track: it clearly is a weird combination of Momentum and The Grand Experiment title tracks from previous NMB albums, but it's just better than both of those tunes. The intro, which serves as a transition between both albums, it so artfully done that I would describe it as genius-level craftsmanship. The tempo kicks and contrasts in the overtures sound more energetic to me (and I greatly enjoyed those moments on the previous album!). The singles sound better in the context of the album as well: the wall of sound seems a little grating by itself, but in the context of the album, they fit quite nicely.

The highlights for me include the first 25 minutes, through Dark Melody--just great pacing, contrasts, performances, and songwriting. Then we have some up-and-down moments in the middle three chapters: nothing bad, but in an album that repeats themes multiple times, it's easy to feel some applications of a given theme work less well, and I find that to be the case in the middle half (i.e., Beyond the Borders and To The River, although the second overture and subsequent subdued sections, and Vanity Fair, are quite good). Then the final highlight passage from me is the last 20 minute or so. Perhaps the emotional release of the finale doesn't equal the previous album, but it's still excellent.

The album does leave with some final thoughts that genuinely surprised me, in terms of thinking about this album in the contexts of NMB specifically, and Neal's work in general. I remember at the last tour, the closer to the first album (Breath of Angels) was heavy on the chorus, and it distinctly lost some emotional punch live, and I do fear that this might happen live to the album closer to this record, but that's on the guys to figure out. More importantly, most of the highlights of the last 20 minutes are Eric's phenomenal signing and guitar parts, so much so that it almost feels weird to call this group The Neal Morse Band. I remember seeing them for their first tour, and the songs and shows were set up to feature Adson Sodre so much on guitar that I really wondered if they needed Eric. He was clearly very good, but he seemed to be a utility player who could sing, play keys, and guitar in a group that had multiple other members capable of doing those things as well, and seemed to have the songs written to feature their work more than Eric's (almost certainly unintentional, but that's what I perceived at the time).

Now that's all changed: Eric's the star here, and I think that I'll look back on this pair of albums and perhaps wish that this exceptional group had a name that better reflects what they really are doing, but I concede that this is certainly a minor point. Another surprise for me was the satisfaction of getting my copy in the mail, and simply placing it next to my Similitude of a Dream album. The artwork, the content, the emotional impact--these albums just belong together, in a similar manner to the Lord of the Rings DVD trilogy that I have on display on the shelf because it looks cool and is meaningful to me personally. I wouldn't have really recommended NMB to make The Great Adventure a year ago, but now that I have it and am really enjoying it, I'm doing a full reversal: come back to this specific creative well one more time and go all in for the Pilgrim's Progress trilogy. I truly believe they have the opportunity to secure a legacy in prog with this series--perhaps not for astonishing musical uniqueness or originality, but instead a sheer thematic triumph of ambition, inspiration and dedication.

Flucktrot



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Act I (54:31)
Chapter 1:
1. Overture 10:06
2. The Dream Isn't Over 2:40

Chapter 2:
3. Welcome to the World 5:25
4. A Momentary Change 3:42
5. Dark Melody 3:29
6. I Got to Run 6:05
7. To the River 5:02

Chapter 3:
8. The Great Adventure 6:17
9. Venture in Black 5:16
10. Hey Ho Let's Go 3:22
11. Beyond the Borders 3:07


CD 2 - Act II (49:44)
Chapter 4:
12. Overture 2 3:46
13. Long Ago 3:45
14. The Dream Continues 1:20
15. Fighting with Destiny 5:23
16. Vanity Fair 4:00

Chapter 5:
17. Welcome to the World 2 4:01
18. The Element of Fear 2:34
19. Child of Wonder 2:28
20. The Great Despair 6:18
21. Freedom Calling 7:31
22. A Love That Never Dies 8:38



..::OBSADA::..

Neal Morse - vocals, keyboards, guitar
Eric Gillette - guitar, vocals
Bill Hubauer - organ, piano, synth, vocals
Randy George - bass, bass pedals, vocals
Mike Portnoy - drums, vocals

With:
Chris Carmichael - strings
Amy Pippin - backing vocals (22)
April Zachary - backing vocals (22)
Debbie Bressee - backing vocals (22)
Julie Harrison - backing vocals (22)



https://www.youtube.com/watch?v=hcq6xc26WQI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niespełna trzy lata po naprawdę bardzo udanym The Similitude of a Dream powraca The Neal Morse Band. I to powraca z kontynuacją literackiej historii zawartej na tym dwupłytowym koncepcie. Przypomnijmy, że ów koncept został luźno oparty na słynnym dziele Johna Bunyana Wędrówka Pielgrzyma. To wejście do tej samej niejako rzeki jest także ponowieniem całej muzycznej konstrukcji, według której zbudowane było The Similitude of a Dream. Zatem dokładnie ten sam kwintet, w bliźniaczą niemalże oprawę graficzną, upakował jeszcze raz na dwóch dyskach ponad sto minut muzyki (tu o 3 minutki mniej) wpisane w 23 muzyczne tematy (czyli o jeden więcej), podzielone na pięć rozdziałów.

Takie konsekwentne trzymanie się przez artystę pewnych przemyślanych założeń zawsze budzi szacunek, ale już bardzo wierne powtarzanie muzycznych rozwiązań, czasami wzbudza kontrowersje. I tu na The Great Adventure dokładnie tak jest. Album zarówno pod względem brzmieniowym, jak i aranżacyjnym jest wręcz bliźniaczą kopią poprzednika. Poużywać sobie zatem mogą ci, których nużą opasłe muzyczne tomiszcza Morse’a z łatwymi do odgadnięcia rozwiązaniami.

Jednak ci, którzy lubią kompozytorską erudycję Morse’a i kochają takie progresywno – symfoniczne granie o chrześcijańskim przesłaniu z pewnością się tym albumem nie zawiodą. Bo choć to momentami granie pełne absolutnie przewidywalnych rozwiązań, to jednak wykonane na bardzo wysokim technicznym poziomie. Każdy z panów po raz kolejny pokazuje tu swój kunszt. Powie ktoś: zatem mamy tu kolejne dzieło pełne przerostu formy nad treścią? Nic z tych rzeczy, gdyż muzycy bronią się po raz kolejny całą masą dobrze zbudowanych kompozycji o świetnej melodyce.

Mamy tu zatem ciągłe żonglowanie kontrastem poprzez zderzanie mocnych, rozkrzyczanych gitarowych riffów uzupełnianych intensywną grą perkusyjną Portnoya (Welcome To The World, The Great Adventure, Fighting With Destiny, The Element Of Fear) z niezwykle uduchowionymi, nostalgicznie brzmiącymi fragmentami (The Dream Isn't Over, A Momentary Change, Long Ago, The Great Despair). Do tego jest u nich to nieodzowne bawienie się różnorakimi konwencjami. Jest miejsce na prog, hard rock, blues, czy muzyczną burleskę (Vanity Fair). Jest też wreszcie ich znak rozpoznawczy - fantastyczne, wielogłosowe harmonie, tak silnie odwołujące się Beatlesowskich figur. Znajdziemy je choćby w Welcome To The World, To The River, The Great Adventure i Vanity Fair. Kwintet ponadto zdaje sobie doskonale sprawę z tego, że aby wciągnąć słuchacza w płytę, należy go skutecznie „atakować” nośnym melodycznym motywem, który co rusz powraca i… z każdym kolejnym razem wydaje się znajomy i jeszcze bardziej atrakcyjny. I tak tu jest, z tym że panowie potrafią go podać za każdym razem w innym aranżacyjnym anturażu.

Najlepsze momenty płyty to już wspomniane The Dream Isn't Over, Welcome To The World, A Momentary Change, The Great Adventure, Beyond The Borders, Long Ago, The Dream Continues, Vanity Fair i The Great Despair zwieńczony najpiękniejszym na całym albumie solowym popisem gitarowym, w sam raz na podgrzanie atmosfery koncertu przed samym jego finałem. Finałem ze wzniosłym i wymownym już w samym tytule A Love That Never Dies. No właśnie.

Mariusz Danielak


Jak skutecznie zmierzyć się z sukcesem poprzedniej płyty? Dodajmy: podwójnej, epicko brzmiącej płyty? Najlepiej nagrać… kolejną podwójną płytę. „Let the great adventure now begin” – ostatnie zdanie z wydanego w 2016 roku albumu „The Similitude Of A Dream”” okazało się prorocze. Wielka przygoda trwa. Bo oto trzymam w ręku nowy, wydany pod koniec stycznia dwupłytowy album The Neal Morse Band zatytułowany „The Great Adventure”.

Z wielu względów można go nazwać kontynuacją wydanej dwa i pół roku temu poprzedniej płyty. To równie opasłe, dwupłytowe dzieło składające się z 2 aktów, 5 rozdziałów i w sumie aż 22 muzycznych tematów układających się w wielką epicką całość. Nawet graficzny projekt okładki jest niemal identyczny. I skład grających muzyków też (Bill Hubauer (k, v), Eric Gillette (g, v), Randy George (bg), Mike Portnoy (dr, v)). No i sama muzyka: wspaniała, epicka, zachwycająca. A w roli głównej oczywiście sam Neal Morse. W wielkiej, fenomenalnej wręcz formie. „Byłem przekonany, że następca „The Similitude Of A Dream” będzie albumem całkowicie od niego różnym, tymczasem poszedłem w stronę, którą podpowiadało mi serce” – tak opowiada on o nowej płycie. Istotnie, w największym skrócie należy stwierdzić, że „The Great Adventure” zawiera te wszystkie elementy, które fani muzyki Neala Morse’a kochają najbardziej: jest tu rock, jest metal, są pierwiastki jazzrockowe, piosenkowe, orkiestrowe, są liczne powracające tematy (tym razem najczęściej przewijają się one w dwóch częściach utworu „Welcome To The World” oraz w „To The River”). Są też nośne, przebojowe wręcz nagrania, wśród których na wyróżnienie zasługuje wspomniane już „Welcome To The World”, „The Great Despair” czy na przykład „I Got To Run”. Co zachwyca to przestrzeń, szczególnie w zakresie wokali, jaką Neal pozostawił swoim kolegom. Partie, w których główne linie wokalne prowadzą panowie Portnoy, Hubauer czy Gillette należą do najlepszych na płycie. I zdecydowanie urozmaicają one brzmienie całego zespołu.

Album „The Great Adventure” skomponowany jest i wykonany z niebywałym rozmachem, posiada niesamowite tempo i flow, który nie pozwala ani na chwilę na wyłączenie się z posuwającej się do przodu, utwór po utworze, akcji. Pod wieloma względami przypomina mi on – a konkretniej poszczególne jego rozdziały – rozbudowane, wielowątkowe suity supergrupy Transatlantic.

Z pewnością „The Great Adventure” nie sposób nazwać dziełem przełomowym w dorobku Neala Morse’a. Na pewno też nie dziełem, które potencjalnie mogłoby wyznaczać nowy etap, czy – jak domagają się krytycy twórczości naszego bohatera – stylistyczny przełom w jego dorobku, ale dla zwolenników (a tych jest przecież znacznie więcej niż przeciwników) dokonań Morse’a będzie to kolejna, blisko dwugodzinna smakowita muzyczna uczta. Ba, jak zwykle w przypadku tego pana utrzymana na najwyższym, liczonym według najlepszych progrockowych standardów, poziomie.

Artur Chachlowski


I believe there are a few definitive moments in the course of a person's music listening. For me, the first one came in 1981 when at the age of 12 I discovered a copy of the recent Yes album, 'Drama', in my uncle's LP collection. Intrigued by the cover, I put it on and never looked back through the prog gates that had been blown open by 'Machine Messiah'.
Then almost 20 years ago I was looking for prog on the internet and found the Gnosis2000 website, and when I looked at the highest rated albums they were by Italian bands I'd never heard of. What?! Better than Yes, Genesis, and King Crimson? I bought 'Per un Amico' and 'Darwin' and realized there is a wonderful prog world outside of English- speaking countries--especially Italy.

A few years after that, I heard Neal Morse's 'One' album, and I was floored. I had really enjoyed his 'Testimony' album and the Transatlantic and Spock's Beard I had heard, but 'One' just took it to another level for me. Not only the musicianship and songwriting, but to write about the concept of separation from and return to divinity, with all of its symbolism--well that was Prog Heaven, and another defining moment for me in my music listening life.

So imagine my surprise when two years ago, the Neal Morse Band released 'The Similitude of a Dream', which I like even better than 'One'! It has since become my favorite album post 1970s, and is a contender for top spot overall. Again, the combination of musicianship (taken to a completely different level with the addition of Eric Gillette and Bill Hubauer to the solid core of Mike Portnoy and Randy George, and of course Neal) with songwriting and concept is just incredible. The album is based on the first several chapters of 'A Pilgrim's Progress' by John Runyan, which describes a man's journey from the City of Destruction to Heaven, having to overcome many obstacles along the way.

The tour for the album was unlike anything Neal had ever done, playing the album all around the world for most of 2017. So when the band got together again in the beginning of 2018 to record the next album, they all knew they didn't want to do a double concept album, and definitely not a follow up to 'Similitude'. How could you follow that? The initial writing and recording sessions resulted in a single demo album filled with good songs, but things were unsettled. Neal decided to follow his gut (again) and rewrote and expanded the music they had recorded, and with some trepidation shared this concept album consisting of two and a half hours of music to the rest of the band. They were on board!

The resulting album is entitled 'The Great Adventure'--another double concept album, a sequel to 'The Similitude of a Dream'! The concept centers on Joseph, the son of the protagonist of 'Similitude', who is angry that his father left him and his family in the City of Destruction. He decides to go after his father and faces many challenges of his own along the way. Musical and concept themes from the first album are woven seamlessly into this one, enriching it both musically and lyrically.

In fact, his treatment of music themes is one of the strongest skills of Neal's songwriting, and the Neal Morse Band continues and strengthens this compositional technique. These themes are often used as Wagnerian leitmotifs, bringing to mind a particular character or situation--but then they are turned on their heads, upside down, backwards, different speeds, every way possible. Trying to decipher the themes is one of the joys of discovering this music. For example, on this album the main theme is 'A Love that Never Dies.' The album begins with a short reprise of the final theme of 'Similitude', when this new theme immediately appears. Then it recurs in some form in at least seven more songs (I'm sure I've missed some), then closes the album, along with a companion theme 'To the River'. Another example: a lovely acoustic guitar melody in 'Long Ago' turns into a blistering Eric Gillette riff in 'Welcome to the World 2'--you have to listen hard to pick it out, but it's there.

Here are a couple examples of Neal taking a music theme and turning it using lyrics. Toward the beginning of the album, the 'To the River' theme has these lyrics:

To the river am going, with my sadness and despair. All my questions I bring with me-- I hope to find the answers there.

Then at the end of the album, when Joseph reaches the River and realizes that he must cross over to find his Father, he sings:

To the river I am going, coming 'cross that great divide. Mourn not for me, for I entering To a love that never dies.

One more--when Joseph introduces himself and shares his anger and bitterness, he says that when he complains the people around him say:

Welcome to the world! Where the struggle is real, and you know it feels to beg, plead or borrow. Welcome to the world! Where dreams come to die, and the innocent cry cuz there ain't no tomorrow.

Then when Joseph makes the decision to follow after his father in 'To the River', voices sing:

Welcome to the world! Where souls come to fly, and there is no goodbye cuz there ain't no tomorrow. Welcome to the world! Where the illusion is real, let life you can feel wash away all our sorrow.

But as talented as Neal is with themes, he also excels at writing memorable songs. In fact several of the albums in his discography are singer-songwriter albums, not prog--and they're very good! The most recent example is last year's "Life and Times". Memorable songs are the core of Neal's prog albums as well, of course expanded and embellished and treated with complexity and dexterity--but memorable songs nonetheless. You will never finish a Neal Morse album and not walk away with a few hooks floating around in your head, and that includes this one. A great example is the title track, one of the singles they released prior to the album, available to check out on YouTube. Listen to that and you will hear a great song with excellent hooks--and of course the instrumental break will more than satisfy any symphonic prog fan.

The bottom line is I really love this album! They have built upon the strengths of each band member, and this album sounds even more like a collaborative effort. And how does this stack up to 'Similitude'? It is at least as good, if not better! I didn't think that was possible going into it, knowing it was a sequel. But after living with this album for a while (thanks to Neal for providing an advance copy!), I can safely say that this is one of the great ones, that I will never tire of listening and discovering. There's so much here to enjoy! Five stars (Gnosis 15/15)

Todd


Prologue: Given personal, family, political and professional developments, I just don't seek out enough new prog as I should, but I'm always going to make time for these guys. I was, like most others (fans of, and members of, the band included) super surprised to see a new album so soon, and that it was another double album inspired by the Pilgrim's Progress story. I checked out the singles released on youtube and found them to be solid, but nothing spectacular. There just wasn't a lot of reason to expect this to be a great album--worth having, certainly, but you would think that creativity and inspiration is a limited resource, and both to likely have peaked during the previous album.
But damned if I don't find this to be a better album, defying the odds once again! I generally find this album to be more musical, to flow better, to more deftly integrate moments that remind of Yes, Dream Theater, Styx, Spock's Beard and Transatlantic, but don't scream "we directly wanted to show we were inspired by this song". Take the title track: it clearly is a weird combination of Momentum and The Grand Experiment title tracks from previous NMB albums, but it's just better than both of those tunes. The intro, which serves as a transition between both albums, it so artfully done that I would describe it as genius-level craftsmanship. The tempo kicks and contrasts in the overtures sound more energetic to me (and I greatly enjoyed those moments on the previous album!). The singles sound better in the context of the album as well: the wall of sound seems a little grating by itself, but in the context of the album, they fit quite nicely.

The highlights for me include the first 25 minutes, through Dark Melody--just great pacing, contrasts, performances, and songwriting. Then we have some up-and-down moments in the middle three chapters: nothing bad, but in an album that repeats themes multiple times, it's easy to feel some applications of a given theme work less well, and I find that to be the case in the middle half (i.e., Beyond the Borders and To The River, although the second overture and subsequent subdued sections, and Vanity Fair, are quite good). Then the final highlight passage from me is the last 20 minute or so. Perhaps the emotional release of the finale doesn't equal the previous album, but it's still excellent.

The album does leave with some final thoughts that genuinely surprised me, in terms of thinking about this album in the contexts of NMB specifically, and Neal's work in general. I remember at the last tour, the closer to the first album (Breath of Angels) was heavy on the chorus, and it distinctly lost some emotional punch live, and I do fear that this might happen live to the album closer to this record, but that's on the guys to figure out. More importantly, most of the highlights of the last 20 minutes are Eric's phenomenal signing and guitar parts, so much so that it almost feels weird to call this group The Neal Morse Band. I remember seeing them for their first tour, and the songs and shows were set up to feature Adson Sodre so much on guitar that I really wondered if they needed Eric. He was clearly very good, but he seemed to be a utility player who could sing, play keys, and guitar in a group that had multiple other members capable of doing those things as well, and seemed to have the songs written to feature their work more than Eric's (almost certainly unintentional, but that's what I perceived at the time).

Now that's all changed: Eric's the star here, and I think that I'll look back on this pair of albums and perhaps wish that this exceptional group had a name that better reflects what they really are doing, but I concede that this is certainly a minor point. Another surprise for me was the satisfaction of getting my copy in the mail, and simply placing it next to my Similitude of a Dream album. The artwork, the content, the emotional impact--these albums just belong together, in a similar manner to the Lord of the Rings DVD trilogy that I have on display on the shelf because it looks cool and is meaningful to me personally. I wouldn't have really recommended NMB to make The Great Adventure a year ago, but now that I have it and am really enjoying it, I'm doing a full reversal: come back to this specific creative well one more time and go all in for the Pilgrim's Progress trilogy. I truly believe they have the opportunity to secure a legacy in prog with this series--perhaps not for astonishing musical uniqueness or originality, but instead a sheer thematic triumph of ambition, inspiration and dedication.

Flucktrot



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Act I (54:31)
Chapter 1:
1. Overture 10:06
2. The Dream Isn't Over 2:40

Chapter 2:
3. Welcome to the World 5:25
4. A Momentary Change 3:42
5. Dark Melody 3:29
6. I Got to Run 6:05
7. To the River 5:02

Chapter 3:
8. The Great Adventure 6:17
9. Venture in Black 5:16
10. Hey Ho Let's Go 3:22
11. Beyond the Borders 3:07


CD 2 - Act II (49:44)
Chapter 4:
12. Overture 2 3:46
13. Long Ago 3:45
14. The Dream Continues 1:20
15. Fighting with Destiny 5:23
16. Vanity Fair 4:00

Chapter 5:
17. Welcome to the World 2 4:01
18. The Element of Fear 2:34
19. Child of Wonder 2:28
20. The Great Despair 6:18
21. Freedom Calling 7:31
22. A Love That Never Dies 8:38



..::OBSADA::..

Neal Morse - vocals, keyboards, guitar
Eric Gillette - guitar, vocals
Bill Hubauer - organ, piano, synth, vocals
Randy George - bass, bass pedals, vocals
Mike Portnoy - drums, vocals

With:
Chris Carmichael - strings
Amy Pippin - backing vocals (22)
April Zachary - backing vocals (22)
Debbie Bressee - backing vocals (22)
Julie Harrison - backing vocals (22)



https://www.youtube.com/watch?v=hcq6xc26WQI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Live At Hyde Park, July 5, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:37
2. The Court Of The Crimson King 6:31
3. Get Thy Bearings 8:59
4. Announcement (Incomplete) 0:43
5. Epitaph 4:20
6. Mantra 3:12
7. Travel Weary Capricorn 5:38
8. Mars 3:34
9. Band Reunion Meeting 14:52




https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Jeśli ktoś wyczekiwał, że w 2020 roku na rynku reedycji pojawi się jakiś prawdziwy ‘killer’ to bez wątpienia wiadomość, która dotarła do nas już jakiś czas temu spełniła te oczekiwania w co najmniej 200 %. No ale nie może być inaczej, jeśli jedna z najwybitniejszych płyt w historii muzyki zostaje wydana w wersji 26 (!!!) dyskowej. Album In The Court Of The Crimson King o którym już pisałem na naszym blogu nie wymaga żadnej rekomendacji. Powiedziano o nim chyba wszystko i nie sądzę, aby ktokolwiek, kto zagląda na Rockową płytotekę mógł go nie znać na pamięć. Dlatego zamiast filozofować od razu skupimy się na zawartości najnowszego wydawnictwa legendarnych – King Crimson. Właściwie box nazywać się będzie The Complete 1969 Recordings, ale ponieważ w tym roku zespół nagrał tylko jeden (debiutancki) album i tak wszystko w tym pudełku kręcić się będzie wokół jego zawartości.

Oczywiście opisanie i przeanalizowanie całej zawartości boxu wymagało by co najmniej habilitacji, dlatego zerkniemy na wszystko w nieco bardziej powierzchowny i przystępny sposób. Zaznaczmy jednak od razu, że w zestawie mają się znaleźć WSZYSTKIE nagrania sesyjne oraz mixy (o jakich wiadomo że istnieją), komplet zachowanych rejestracji koncertowych i radiowych z 1969 roku oraz wybór nagrań z okresu przed wydaniem legendarnego debiutu.

Wydawnictwo rozpoczynają albumy live. Na siedmiu dyskach zamieszczono wydawane już wcześniej w różnych seriach i konfiguracjach legendarne występy zespołu m.in. w Hyde Parku czy Fillmore West i East. Ponoć specjalnie dla tej edycji wykonano nowe masteringi i zgranie materiałów z nośników źródłowych, co zauważalnie poprawiło ich jakość. Kolejne pięć kompaktów do wszelkie warianty zasadniczego albumu. A więc zremasterowana wersja z 1969 roku, remixy z lat 2009 i 2019 oraz masa dodatków, zawartych w poprzednich edycjach. Wreszcie to co chyba najciekawsze, czyli ostatnie 7 dysków.

Zawierają one na nowo zmiksowane do stereo wszystkie istniejące zapisy z sesji nagraniowej. Z jednej strony słuchanie np. 11 podejść do i Epitaph może być nieco nużące, ale z drugiej przecież wszyscy od zawsze marzymy, aby poznać jak najwięcej zachowanych outtake’ów naszych ukochanych zespołów. Dodatkowe dwie płyty audio to wybór na nowo zgranych i zremasterowanych nagrań zespołu Giles, Giles & Fripp z 1968 roku oraz CD z kapitalnymi rejestracjami dla Radia BBC (szkoda, że zachowało się ich tylko pięć). W pudełku znajdziemy jeszcze dwa DVD i cztery Blu-Raye – z masą nagrań zamieszczonych już na opisywanych kompaktach z tym, że podanych w innych formatach dźwiękowych (pliki stereo w wysokiej rozdzielczości, miksy przestrzenne w wielu wariantach, itp). Prawdziwą ucztą może okazać się nowy mix Stevena Wilsona wykonany w technologii Dolby Atmos (podobno solówki i mellotrony „krążą tam nad głową”, a instrumentalna sekcja w Moonchild, otrzymuje całkiem nową jakość). Posłuchamy – ocenimy. Całość zapakowano w pudło wielkości winylu, obok płyt zawierające oczywiście gruba 40-stronicowa książkę z wszelkimi informacjami i notkami o zamieszczonych w boxie nagraniach.

Moją pierwszą reakcją na wieść o przygotowywanym zestawie była myśl: super, ale na pewno nie kupię, bo i tak nigdy nie będę słuchał. Ale że wydawnictwo dotyczy, kto wie czy nie najważniejszej płyty w historii rocka progresywnego powoli zaczynam się przełamywać.

Paweł Nawara



The complete audio history of one of the most important debut albums of all time is presented across 26 discs in this boxed set. Featuring a new Dolby Atmos mix by Steven Wilson, 6 CDs' worth of session material on CD & Blu-Ray for the first time (fully mixed by David Singleton), a further disc of newly compiled studio material, the box also includes the original studio album, every alternate take known to exist, every mix known to exist, all live recordings known to exist & a selection of pre/Crimson 1968 recordings.

As with the previous seven boxed sets in the series, The Complete 1969 Recordings is housed in a vinyl sized box complete with a booklet featuring an introduction by Robert Fripp, notes about the source tapes from David Singleton, sleeve-notes by King Crimson biographer Sid Smith, previously unseen photos from the recordings sessions, additional memorabilia and a protective outer sleeve.

Having done 5.1 Surround Sound mixes for both the 40th & 50th-anniversary editions of the album, Steven Wilson was able to take full advantage of the opportunities offered by Atmos mixing, allowing for far greater movement within the mix itself. As he put it: "I've definitely had a bit more fun with the Atmos mix, watch out for solos and mellotrons circling overhead!" While the improv section of 'Moonchild' is a particular beneficiary of this approach, the mix is very active, with plenty of ear-catching moments to offer to listeners.

Likewise, significant work on the multi-track tapes was undertaken by David Singleton - who mixed all of the existing multi-track sessions recordings to stereo as well as running the single track CD length 'Let's Make a Hit Waxing' - from those same tapes. "Listening to the original recording sessions was astonishing. Time collapses and you are suddenly there in the studio with a young band, just starting out, as they experiment with recording their first album. It is not so much listening to a slick product, more witnessing a process. You are present at the birth.”



..::TRACK-LIST::..

CD 1 - Live At Hyde Park, July 5, 1969:
1. 21st Century Schizoid Man 6:37
2. The Court Of The Crimson King 6:31
3. Get Thy Bearings 8:59
4. Announcement (Incomplete) 0:43
5. Epitaph 4:20
6. Mantra 3:12
7. Travel Weary Capricorn 5:38
8. Mars 3:34
9. Band Reunion Meeting 14:52




https://www.youtube.com/watch?v=0EslOt4njQc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uwielbiam ten album! Wydany 'dopiero' w 1979 roku, ale brzmiący na dużo wcześniejszy (1973-74), drugi album Hiszpanów zawierał bardzo imponującą i uduchowioną porcję progresywnego rocka opartego na mocnym wokalu, łkających albo też mocno riffujących partiach gitar i oczywiście baterii klawiszy - niemal identycznego w formie, jak propozycje niektórych, włoskich formacji, jak Biglietto per l'Inferno, P.F.M. czy Museo Rosenbach - z domieszką stylistyki Pink Floyd i wczesnych Camel.

Podkreślam, że hiszpańskie, progresywne zespoły były mocno 'opóźnione' (m.in. Lisker, Nu, Leno) i datę 1979 śmiało można potraktować jako umowną. Piszę to, gdyż wówczas w progresywnym świecie powstawały rzeczy raczej straszne, jednak w kraju generała Franco czas płynął inaczej, wolniej. Jak to bywa w przypadku wszystkich płyt tej wytwórni - doskonała jakość dźwięku, masterowana z oryginalnego winylu!



..::TRACK-LIST::..

1. Humanidad Indefensa 6:03
2. Ya No Hay Nada En La Calle 3:32
3. El Llanto Del Poeta 3:11
4. En Infierno Esta Aquí? 1:39
5. Una Posibilidad 1:17
6. En Infierno Esta Aquí? 2:21
7. Meditacion (Parte I) 1:22
8. Descubrir El Sentido Terrible De La Vida 4:03
9. Meditacion (Parte II) 1:33
10. El Verdadero Silencio (Parte I) 2:46
11. La Muerte Renacida 1:43
12. El Verdadero Silencio (Parte II) 2:32
13. Por Fin He Vuelto A Ti 4:33

Recorded in Kirios Studios, Madrid in January 1979



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar, Electric Guitar, Bass - Sixto F. Ruiz
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Juanjo Respuela
Bass - Javier G. Tazon
Drums, Percussion, Vocals - C. Terán
Engineer, Vocals - Luis M. Pastor
Keyboards, Vocals - Juan Carlos Guitiérrez
Engineer [Lighting Technician], Effects - Tivo M. Salmón




https://www.youtube.com/watch?v=HE930M_BRbM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Uwielbiam ten album! Wydany 'dopiero' w 1979 roku, ale brzmiący na dużo wcześniejszy (1973-74), drugi album Hiszpanów zawierał bardzo imponującą i uduchowioną porcję progresywnego rocka opartego na mocnym wokalu, łkających albo też mocno riffujących partiach gitar i oczywiście baterii klawiszy - niemal identycznego w formie, jak propozycje niektórych, włoskich formacji, jak Biglietto per l'Inferno, P.F.M. czy Museo Rosenbach - z domieszką stylistyki Pink Floyd i wczesnych Camel.

Podkreślam, że hiszpańskie, progresywne zespoły były mocno 'opóźnione' (m.in. Lisker, Nu, Leno) i datę 1979 śmiało można potraktować jako umowną. Piszę to, gdyż wówczas w progresywnym świecie powstawały rzeczy raczej straszne, jednak w kraju generała Franco czas płynął inaczej, wolniej. Jak to bywa w przypadku wszystkich płyt tej wytwórni - doskonała jakość dźwięku, masterowana z oryginalnego winylu!



..::TRACK-LIST::..

1. Humanidad Indefensa 6:03
2. Ya No Hay Nada En La Calle 3:32
3. El Llanto Del Poeta 3:11
4. En Infierno Esta Aquí? 1:39
5. Una Posibilidad 1:17
6. En Infierno Esta Aquí? 2:21
7. Meditacion (Parte I) 1:22
8. Descubrir El Sentido Terrible De La Vida 4:03
9. Meditacion (Parte II) 1:33
10. El Verdadero Silencio (Parte I) 2:46
11. La Muerte Renacida 1:43
12. El Verdadero Silencio (Parte II) 2:32
13. Por Fin He Vuelto A Ti 4:33

Recorded in Kirios Studios, Madrid in January 1979



..::OBSADA::..

Acoustic Guitar, Electric Guitar, Bass - Sixto F. Ruiz
Acoustic Guitar, Electric Guitar, Vocals - Juanjo Respuela
Bass - Javier G. Tazon
Drums, Percussion, Vocals - C. Terán
Engineer, Vocals - Luis M. Pastor
Keyboards, Vocals - Juan Carlos Guitiérrez
Engineer [Lighting Technician], Effects - Tivo M. Salmón




https://www.youtube.com/watch?v=HE930M_BRbM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W marcu 1970 roku ukazał się singiel zespołu King Crimson zawierający żartobliwy utwór „Cat Food” oraz na stronie B instrumentalny „Groon”. Singiel ten poprzedzał wydanie drugiego albumu zespołu.

Pół wieku po wydaniu tegoż singla ukazuje się jego wznowienie w formie czteroutworowej EP-ki. Rozpoczyna ją singlowa wersja tytułowego utworu, która nagle urywa się w pozycji 2:45 (na płycie utwór ciągnie się dalej). Można to potraktować jako swoisty żart muzyczny. Charakterystycznym elementem tego utworu są szybkie partie fortepianowe grane przez jazzowego pianistę Keitha Tippeta, który gościnnie udzielał się na płytach „In The Wake of Poseidon”, „Lizard” oraz „Islands”.

Prócz oryginalnej singlowej wersji na EP-ce znalazły się jeszcze dwie wersje tytułowego numeru: koncertowa z ubiegłego roku (zarejestrowana w Toronto 14 września 2019 roku) oraz alternatywny miks zmontowany w ubiegłym roku przez Davida Singletona na podstawie ścieżek z oryginalnego nagrania z 1970 roku. Wersja koncertowa brzmi nieco dziwnie. Choć Jakko Jakszyk próbuje wokalnie naśladować Grega Lake’a z raczej przeciętnym skutkiem, to całości dopełniają ciekawe partie saksofonowe Mela Collinsa (których w oryginale nie było). Całość uzupełnia instrumentalny „Groon” – utwór, na który zabrakło już miejsca na „Poseidonie”, lecz znalazł się on w koncertowym repertuarze zespołu z okresu 1971/72.

Zachowana została oryginalna okładka singla, a EP-kę wydano w dwóch formatach: jako krążek CD (tradycyjny rozmiar 5 cali) oraz jako winyl w nieco nietypowym formacie 10 cali i obrotach 33 i 1/3. Ten zabieg jest trochę marnotrawstwem miejsca (16 minut muzyki przy takiej prędkości obrotowej przed laty spokojnie mieściło się na krążkach 7-calowych). Plusem tego nietypowego formatu jest jednak to, że takie wydawnictwo lepiej prezentuje się na półce.

Na odwrocie okładki winyla, a w środku ecopacka CD wydrukowany został tekst tytułowego utworu. Zachowano też po części numer katalogowy oryginalnego wydawnictwa (singiel z 1970 roku wydanie Islands: WIP 6080, EP-ka CD: KCCD 6080, EP-ka 10”: KCEP 6080).

Podsumowując, jest to prawdziwa gratka dla kolekcjonerów i fanów grupy King Crimson. Gdyby nie pandemia koronawirusa, to mogłaby się ona ukazać na Record Store Day (który pierwotnie był planowany na 18 kwietnia, zaś potem przesunięty na 20 czerwca i rozbity na kilka osobnych wydarzeń). A tak to mamy regularne, choć dość nietypowe, wydawnictwo - takowymi od co najmniej dwóch dekad King Crimson zasypuje nas od czasu do czasu.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Cat Food 2:47
2. Cat Food (Live, Toronto 2019) 4:40
3. Cat Food (2019 Alternate Mix) 5:03
4. Groon 3:34



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, mellotron, devices
Greg Lake - vocals
Michael Giles - drums
Peter Giles - bass
Keith Tippett - piano
Mel Collins - saxes, flute
Peter Sinfield - words




https://www.youtube.com/watch?v=XmqokeqlDJM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

W marcu 1970 roku ukazał się singiel zespołu King Crimson zawierający żartobliwy utwór „Cat Food” oraz na stronie B instrumentalny „Groon”. Singiel ten poprzedzał wydanie drugiego albumu zespołu.

Pół wieku po wydaniu tegoż singla ukazuje się jego wznowienie w formie czteroutworowej EP-ki. Rozpoczyna ją singlowa wersja tytułowego utworu, która nagle urywa się w pozycji 2:45 (na płycie utwór ciągnie się dalej). Można to potraktować jako swoisty żart muzyczny. Charakterystycznym elementem tego utworu są szybkie partie fortepianowe grane przez jazzowego pianistę Keitha Tippeta, który gościnnie udzielał się na płytach „In The Wake of Poseidon”, „Lizard” oraz „Islands”.

Prócz oryginalnej singlowej wersji na EP-ce znalazły się jeszcze dwie wersje tytułowego numeru: koncertowa z ubiegłego roku (zarejestrowana w Toronto 14 września 2019 roku) oraz alternatywny miks zmontowany w ubiegłym roku przez Davida Singletona na podstawie ścieżek z oryginalnego nagrania z 1970 roku. Wersja koncertowa brzmi nieco dziwnie. Choć Jakko Jakszyk próbuje wokalnie naśladować Grega Lake’a z raczej przeciętnym skutkiem, to całości dopełniają ciekawe partie saksofonowe Mela Collinsa (których w oryginale nie było). Całość uzupełnia instrumentalny „Groon” – utwór, na który zabrakło już miejsca na „Poseidonie”, lecz znalazł się on w koncertowym repertuarze zespołu z okresu 1971/72.

Zachowana została oryginalna okładka singla, a EP-kę wydano w dwóch formatach: jako krążek CD (tradycyjny rozmiar 5 cali) oraz jako winyl w nieco nietypowym formacie 10 cali i obrotach 33 i 1/3. Ten zabieg jest trochę marnotrawstwem miejsca (16 minut muzyki przy takiej prędkości obrotowej przed laty spokojnie mieściło się na krążkach 7-calowych). Plusem tego nietypowego formatu jest jednak to, że takie wydawnictwo lepiej prezentuje się na półce.

Na odwrocie okładki winyla, a w środku ecopacka CD wydrukowany został tekst tytułowego utworu. Zachowano też po części numer katalogowy oryginalnego wydawnictwa (singiel z 1970 roku wydanie Islands: WIP 6080, EP-ka CD: KCCD 6080, EP-ka 10”: KCEP 6080).

Podsumowując, jest to prawdziwa gratka dla kolekcjonerów i fanów grupy King Crimson. Gdyby nie pandemia koronawirusa, to mogłaby się ona ukazać na Record Store Day (który pierwotnie był planowany na 18 kwietnia, zaś potem przesunięty na 20 czerwca i rozbity na kilka osobnych wydarzeń). A tak to mamy regularne, choć dość nietypowe, wydawnictwo - takowymi od co najmniej dwóch dekad King Crimson zasypuje nas od czasu do czasu.

Paweł Świrek



..::TRACK-LIST::..

1. Cat Food 2:47
2. Cat Food (Live, Toronto 2019) 4:40
3. Cat Food (2019 Alternate Mix) 5:03
4. Groon 3:34



..::OBSADA::..

Robert Fripp - guitar, mellotron, devices
Greg Lake - vocals
Michael Giles - drums
Peter Giles - bass
Keith Tippett - piano
Mel Collins - saxes, flute
Peter Sinfield - words




https://www.youtube.com/watch?v=XmqokeqlDJM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Definately, at least to me, an improvement over their debut, this was finally the EARTH BAND that found their sound. No more of that New Orleans-type of stuff here, this is definately a more progressive album. Having been familiar with "Solar Fire" for much longer than I had this one, I am amazed how several of the songs on this album reminds me of "Solar Fire". For example, "Meat", which features Chris Slade doing the same kind of drumming as he would later do on "Earth, the Circle Part 2". "Look Around", "Our Friend George" and "I'm Gonna Have You All" all sound like they could fit nicely on "Solar Fire". I really like some of those heavy guitar solo found on "Look Around". The band also did a couple more "down to earth" numbers here. One was "Down Home", with a rather down home feel, almost like The BAND. The other being "It's All Over Now, Baby Blue", a Bob DYLAN song which was pretty much what you expect on an EARTH BAND album up until 1975.

Also you get a re-recording of a MANFRED MANN Chapter III song, "One Way Glass" (originally on their 1969 debut), but of course this version has all the horns removed and done in the EARTH BAND fashion (including a Moog solo at the end). I own the American LP which has a black cover with the EARTH BAND logo (this was the first EARTH BAND album to feature that logo), rather than white like you expect on the British version on the Philips label. This is probably my second favorite EARTH BAND album outside of "Solar Fire".

Proghead



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Glorified Magnified (1972):
1. Meat 4:03
2. Look Around 5:10
3. One Way Glass 4:07
4. I'm Gonna Have You All 5:19
5. Down Home 3:17
6. Our Friend George 3:03
7. Ashes To The Wind 2:14
8. Wind 1:58
9. It's All Over Now Baby Blue 4:26
10. Glorified Magnified 4:40



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser, vocals
Mick Rogers - guitar, vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums



https://www.youtube.com/watch?v=Y7fdAgFNfnU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To wspaniałe wydawnictwo przygotowano dla uczczenia 40. rocznicy powstania zespołu. Pięknie wydany zestaw zawiera 21 CD (zremasterowanych i opakowanych jak LP), 36-stronicową książeczkę z historią zespołu i szczegółowymi opisami każdego albumu oraz 32-stronicową książkę ze wspomnieniami Manfreda, anegdotami i plakatem przedstawiającym aktualny skład zespołu.

Atrakcją jest bez wątpienia album 'Live In Ersingen' zarejestrowany 22 lipca 2011r. z nowym wokalistą Robertem Hartem oraz kompilacja 'Leftovers' zawierająca przebojowe single, nie publikowane wcześniej nagrania oraz rarytasy.
Nakład zestawu jest limitowany!



Definately, at least to me, an improvement over their debut, this was finally the EARTH BAND that found their sound. No more of that New Orleans-type of stuff here, this is definately a more progressive album. Having been familiar with "Solar Fire" for much longer than I had this one, I am amazed how several of the songs on this album reminds me of "Solar Fire". For example, "Meat", which features Chris Slade doing the same kind of drumming as he would later do on "Earth, the Circle Part 2". "Look Around", "Our Friend George" and "I'm Gonna Have You All" all sound like they could fit nicely on "Solar Fire". I really like some of those heavy guitar solo found on "Look Around". The band also did a couple more "down to earth" numbers here. One was "Down Home", with a rather down home feel, almost like The BAND. The other being "It's All Over Now, Baby Blue", a Bob DYLAN song which was pretty much what you expect on an EARTH BAND album up until 1975.

Also you get a re-recording of a MANFRED MANN Chapter III song, "One Way Glass" (originally on their 1969 debut), but of course this version has all the horns removed and done in the EARTH BAND fashion (including a Moog solo at the end). I own the American LP which has a black cover with the EARTH BAND logo (this was the first EARTH BAND album to feature that logo), rather than white like you expect on the British version on the Philips label. This is probably my second favorite EARTH BAND album outside of "Solar Fire".

Proghead



..::TRACK-LIST::..

CD 2 - Glorified Magnified (1972):
1. Meat 4:03
2. Look Around 5:10
3. One Way Glass 4:07
4. I'm Gonna Have You All 5:19
5. Down Home 3:17
6. Our Friend George 3:03
7. Ashes To The Wind 2:14
8. Wind 1:58
9. It's All Over Now Baby Blue 4:26
10. Glorified Magnified 4:40



..::OBSADA::..

Manfred Mann - organ, Minimoog synthesiser, vocals
Mick Rogers - guitar, vocals
Colin Pattenden - bass guitar
Chris Slade - drums



https://www.youtube.com/watch?v=Y7fdAgFNfnU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 24 - Camel (New Stereo Mix)
1. Slow Yourself Down
2. Mystic Queen
3. Six Ate
4. Seperation
5. Never Let Go
6. Curiosity
7. Arubaluba

Mirage (New Stereo Mix)
8. Freefall
9. Supertwister
10. Nimrodel-The Procession-The White Rider
11. Earthrise
12. Lady Fantasy



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=CzSkAR-0W7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 24 - Camel (New Stereo Mix)
1. Slow Yourself Down
2. Mystic Queen
3. Six Ate
4. Seperation
5. Never Let Go
6. Curiosity
7. Arubaluba

Mirage (New Stereo Mix)
8. Freefall
9. Supertwister
10. Nimrodel-The Procession-The White Rider
11. Earthrise
12. Lady Fantasy



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=CzSkAR-0W7U



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 23 - Pressure Points: Live in Concert:
1. Sasquatch
2. Wait
3. Cloak And Dagger Man
4. Long Goodbyes
5. Rhayader
6. Rhayader Goes To Town
7. Lady Fantasy



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=QRLs134euSw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 23 - Pressure Points: Live in Concert:
1. Sasquatch
2. Wait
3. Cloak And Dagger Man
4. Long Goodbyes
5. Rhayader
6. Rhayader Goes To Town
7. Lady Fantasy



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=QRLs134euSw



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 22 - Pressure Points: Live in Concert:
1. Pressure Points
2. Drafted
3. Captured
4. Lies
5. Refugee
6. Vopos
7. Stationary Traveller
8. West Berlin
9. Fingertips



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=4HjRFrKGBc0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 22 - Pressure Points: Live in Concert:
1. Pressure Points
2. Drafted
3. Captured
4. Lies
5. Refugee
6. Vopos
7. Stationary Traveller
8. West Berlin
9. Fingertips



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups




https://www.youtube.com/watch?v=4HjRFrKGBc0



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oczekiwania wobec najnowszej płyty grupy Tame Impala były ogromne. Stojący za tym projektem Australijczyk Kevin Parker w ostatniej dekadzie stał się wyznacznikiem nowych muzycznych trendów, bacznie obserwowanym przez zwolenników zarówno komercyjnego, jak i alternatywnego popu.

Jeśli podobał wam się wydany sześć lat temu album "Currents", to z pewnością przypadnie wam do gustu także "The Slow Rush" - najnowsza płyta grupy z Antypodów. Tame Impala ponownie zgłębiają tajniki dream popu, zapraszając słuchaczy do krainy bajkowych klimatów i hipnotycznych brzmień. Na dobre porzucili już indie rockowe dźwięki.

Dominują tu syntezatory tworzące barwne tło dla całkiem chwytliwych melodii. Piosenki czasem przybierają niemal kosmiczną aurę, ale są trzymane w ryzach klasycznej formy. Tame Impala zaskakująco blisko w nich do francuskiej elektronicznej sceny, reprezentowanej przez Air, Cassius i Daft Punk.

Jest w muzyce zespołu ta sama swoboda, lekkość i odrobina nonszalancji. Muzyka Tame Impala cały czas rezonuje. Znakomicie uchwycony został tu soczysty basowy puls, intryguje zmatowione brzmienie, nadające utworom psychodeliczny odcień. Realizatorsko to prawdziwy majstersztyk, znamionujący geniusz Parkera.

Grzegorz Dusza


Wydana pięć lat temu płyta „Currents” całkowicie zmieniła życie Kevina Parkera. Momentalnie przeskoczył on kilka szczebli prowadzących na muzyczne szczyty: status hedlajnera na takich festiwalach jak Coachella czy Primavera Sound oraz umieszczanie facjaty na okładkach popularnych czasopism coś bowiem oznaczają. Parker zyskał też kilku nowych znajomych, którzy zapragnęli z nim współpracować (m.in. Kanye West, Travis Scott czy Lady Gaga). W sumie trudno się temu dziwić. „Currents” podobała się chyba wszystkim – rodzicom i ich dzieciom, psom i kotom, tym, którzy kochają gust Mikołaja Ziółkowskiego i tym, co uważają, że w Polsce najlepiej na muzyce zna się Artur Rojek. „Let It Happen” i „The Less I Know The Better” puszczano w modnych sieciówkach ubraniowych, na weselach, studniówkach, a i nie sposób wykluczyć, że utwory znajdowały się na tych samych plejlistach, co jakieś totalnie niesłuchalne młodzieżowe rzeczy.

Po takim sukcesie kolejny krok był trudny. W zasadzie można było się spodziewać, że „The Slow Rush” spotka się z mieszanym odbiorem. Gdyby Parker postawił znów na przeboje, prawdopodobnie psioczyliby ci, którzy uważali, iż jest on kimś na kształt zbawcy rocka, a zwłaszcza jego psychodelicznej odmiany. Obranie bardziej eksperymentalnej drogi wkurzyłoby natomiast tych, którzy są zdania, że media strumieniowe czy dziennikarki radiowe najlepiej wiedzą, jak zapewnić mile spędzony czas. Tame Impala na czwartym albumie to wybór jeszcze innego kierunku, możliwe że najbardziej bezpiecznego. Niby Parker nawiązuje do „Currents”, chce zrobić sobie i słuchaczom dobrze, ale jednocześnie uznaje, że wpadające w ucho motywy nie są mu do niczego potrzebne. Nie ma więc ani przebojów, ani przecierania nowych szlaków.

Już od pierwszych sekund obcowania z „The Slow Rush” łatwo o wrażenie, że jedno Parkerowi na pewno się udało – nie sposób pomylić go z nikim innym. W dalszym ciągu korzysta ze swoich znaków firmowych, czyli pogłosów, falsetu w stylu Bee Gees oraz charakterystycznego pulsującego basu i dla niektórych zapewne jest to wystarczająca rekomendacja. Zgodnie z przewidywaniami znajdziemy tutaj coś z r&b, acid house, synth popu, disco i odrobina rocka. Doskonale słychać też, że po raz kolejny Parker doskonale bawił się w układanie klocków na monitorze. Jeśli jednak od strony producenckiej czwarty album Tame Impala to wręcz mistrzostwo świata, to już sama zawartość wywołuje nieco mieszane uczucia.

„The Slow Rush” nie słucha się źle, ale nieobce jest wrażenie, że chyba wypadałoby oczekiwać czegoś więcej. Głębszych emocji ten album we mnie nie wywołuje i nie dzieje się tak bez przyczyny. Przede wszystkim kompletnie nie rozumiem, po co większość utworów jest tak długa: tak jakby Parker postanowił sobie, że płyta ma trwać 57 minut i zamiast dorzucić kilka nagrań, rozciągnął w czasie te, które udało mu się już stworzyć. Jakby tego było mało, po kilkukrotnym przesłuchaniu raczej nie potrafiłem wskazać utworów, które chciałbym sobie włączyć jeszcze raz (może poza „Bordeline”, ale ten jest znany w odrobinę innej wersji już od dłuższego czasu, i ewentualnie „Lost In Yesterday”, ale tutaj znów ten falset mnie nieco irytuje). Wszystko zlewa się bowiem w jedno i Rihanna tym razem na pewno nie zdecydowałaby się na pożyczenie którejś z piosenek do swojego repertuaru. Trudno mi również wskazać nawet jakiś jeden wyjątkowy czy genialny moment, porównywalny do tego co działo się choćby w drugiej części „Let It Happen”. Teksty utworów, obracające się wokół tematyki pamięci, przemijania, śmierci, skomplikowanych relacji z ojcem, też raczej nie są w stanie zauroczyć (choć na szczęście nie obrażają).

Słuchając „The Slow Rush” można w sumie spędzić miło czas, a niektórym zapewne uda się nawet odpłynąć. W wielu materiałach na temat krążka padają następujące słowa: lato, wakacje, plaża itp. Komuś zdarzyło się napisać, że jest to wspaniały podkład do spotkań przy grillu. Nie jestem fanem tego rodzaju aktywności, ale jakoś trudno mi zaliczyć to określenie za wielką zaletę, może dlatego, że muzyki oczekuję czegoś innego niż miłego tła do rzucania węgielków do ognia czy rozmów o pogodzie i serialach. Na szczęście tak źle nie jest i materiał sprawdza się w innych okolicznościach. Żadna spośród nich nie jest jednak w stanie zmienić tego, iż „The Slow Rush” to zdecydowanie najsłabsza płyta w dyskografii Tame Impala: na dłuższą metę przede wszystkim dość nudna i pozbawiona błysku, do którego na trzech poprzednich albumach przyzwyczaił Parker. W „It Might Be Time” śpiewa: You ain’t as cool as you used to be – byłoby przesadą odnieść to bezpośrednio do płyty, ale mimochodem przy każdym kolejnym odsłuchaniu coraz bardziej zwracam uwagę na ten wers.

Michał Stępniak



..::TRACK-LIST::..

1. One More Year 5:22
2. Instant Destiny 3:13
3. Borderline 3:57
4. Posthumous Forgiveness 6:06
5. Breathe Deeper 6:12
6. Tomorrow's Dust 5:26
7. On Track 5:01
8. Lost In Yesterday 4:09
9. Is It True 3:58
10. It Might Be Time 4:32
11. Glimmer 2:08
12. One More Hour 7:13



..::OBSADA::..

Music By, Performer, Producer, Mixed By - Kevin Parker



https://www.youtube.com/watch?v=sR9d5doziDs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oczekiwania wobec najnowszej płyty grupy Tame Impala były ogromne. Stojący za tym projektem Australijczyk Kevin Parker w ostatniej dekadzie stał się wyznacznikiem nowych muzycznych trendów, bacznie obserwowanym przez zwolenników zarówno komercyjnego, jak i alternatywnego popu.

Jeśli podobał wam się wydany sześć lat temu album "Currents", to z pewnością przypadnie wam do gustu także "The Slow Rush" - najnowsza płyta grupy z Antypodów. Tame Impala ponownie zgłębiają tajniki dream popu, zapraszając słuchaczy do krainy bajkowych klimatów i hipnotycznych brzmień. Na dobre porzucili już indie rockowe dźwięki.

Dominują tu syntezatory tworzące barwne tło dla całkiem chwytliwych melodii. Piosenki czasem przybierają niemal kosmiczną aurę, ale są trzymane w ryzach klasycznej formy. Tame Impala zaskakująco blisko w nich do francuskiej elektronicznej sceny, reprezentowanej przez Air, Cassius i Daft Punk.

Jest w muzyce zespołu ta sama swoboda, lekkość i odrobina nonszalancji. Muzyka Tame Impala cały czas rezonuje. Znakomicie uchwycony został tu soczysty basowy puls, intryguje zmatowione brzmienie, nadające utworom psychodeliczny odcień. Realizatorsko to prawdziwy majstersztyk, znamionujący geniusz Parkera.

Grzegorz Dusza


Wydana pięć lat temu płyta „Currents” całkowicie zmieniła życie Kevina Parkera. Momentalnie przeskoczył on kilka szczebli prowadzących na muzyczne szczyty: status hedlajnera na takich festiwalach jak Coachella czy Primavera Sound oraz umieszczanie facjaty na okładkach popularnych czasopism coś bowiem oznaczają. Parker zyskał też kilku nowych znajomych, którzy zapragnęli z nim współpracować (m.in. Kanye West, Travis Scott czy Lady Gaga). W sumie trudno się temu dziwić. „Currents” podobała się chyba wszystkim – rodzicom i ich dzieciom, psom i kotom, tym, którzy kochają gust Mikołaja Ziółkowskiego i tym, co uważają, że w Polsce najlepiej na muzyce zna się Artur Rojek. „Let It Happen” i „The Less I Know The Better” puszczano w modnych sieciówkach ubraniowych, na weselach, studniówkach, a i nie sposób wykluczyć, że utwory znajdowały się na tych samych plejlistach, co jakieś totalnie niesłuchalne młodzieżowe rzeczy.

Po takim sukcesie kolejny krok był trudny. W zasadzie można było się spodziewać, że „The Slow Rush” spotka się z mieszanym odbiorem. Gdyby Parker postawił znów na przeboje, prawdopodobnie psioczyliby ci, którzy uważali, iż jest on kimś na kształt zbawcy rocka, a zwłaszcza jego psychodelicznej odmiany. Obranie bardziej eksperymentalnej drogi wkurzyłoby natomiast tych, którzy są zdania, że media strumieniowe czy dziennikarki radiowe najlepiej wiedzą, jak zapewnić mile spędzony czas. Tame Impala na czwartym albumie to wybór jeszcze innego kierunku, możliwe że najbardziej bezpiecznego. Niby Parker nawiązuje do „Currents”, chce zrobić sobie i słuchaczom dobrze, ale jednocześnie uznaje, że wpadające w ucho motywy nie są mu do niczego potrzebne. Nie ma więc ani przebojów, ani przecierania nowych szlaków.

Już od pierwszych sekund obcowania z „The Slow Rush” łatwo o wrażenie, że jedno Parkerowi na pewno się udało – nie sposób pomylić go z nikim innym. W dalszym ciągu korzysta ze swoich znaków firmowych, czyli pogłosów, falsetu w stylu Bee Gees oraz charakterystycznego pulsującego basu i dla niektórych zapewne jest to wystarczająca rekomendacja. Zgodnie z przewidywaniami znajdziemy tutaj coś z r&b, acid house, synth popu, disco i odrobina rocka. Doskonale słychać też, że po raz kolejny Parker doskonale bawił się w układanie klocków na monitorze. Jeśli jednak od strony producenckiej czwarty album Tame Impala to wręcz mistrzostwo świata, to już sama zawartość wywołuje nieco mieszane uczucia.

„The Slow Rush” nie słucha się źle, ale nieobce jest wrażenie, że chyba wypadałoby oczekiwać czegoś więcej. Głębszych emocji ten album we mnie nie wywołuje i nie dzieje się tak bez przyczyny. Przede wszystkim kompletnie nie rozumiem, po co większość utworów jest tak długa: tak jakby Parker postanowił sobie, że płyta ma trwać 57 minut i zamiast dorzucić kilka nagrań, rozciągnął w czasie te, które udało mu się już stworzyć. Jakby tego było mało, po kilkukrotnym przesłuchaniu raczej nie potrafiłem wskazać utworów, które chciałbym sobie włączyć jeszcze raz (może poza „Bordeline”, ale ten jest znany w odrobinę innej wersji już od dłuższego czasu, i ewentualnie „Lost In Yesterday”, ale tutaj znów ten falset mnie nieco irytuje). Wszystko zlewa się bowiem w jedno i Rihanna tym razem na pewno nie zdecydowałaby się na pożyczenie którejś z piosenek do swojego repertuaru. Trudno mi również wskazać nawet jakiś jeden wyjątkowy czy genialny moment, porównywalny do tego co działo się choćby w drugiej części „Let It Happen”. Teksty utworów, obracające się wokół tematyki pamięci, przemijania, śmierci, skomplikowanych relacji z ojcem, też raczej nie są w stanie zauroczyć (choć na szczęście nie obrażają).

Słuchając „The Slow Rush” można w sumie spędzić miło czas, a niektórym zapewne uda się nawet odpłynąć. W wielu materiałach na temat krążka padają następujące słowa: lato, wakacje, plaża itp. Komuś zdarzyło się napisać, że jest to wspaniały podkład do spotkań przy grillu. Nie jestem fanem tego rodzaju aktywności, ale jakoś trudno mi zaliczyć to określenie za wielką zaletę, może dlatego, że muzyki oczekuję czegoś innego niż miłego tła do rzucania węgielków do ognia czy rozmów o pogodzie i serialach. Na szczęście tak źle nie jest i materiał sprawdza się w innych okolicznościach. Żadna spośród nich nie jest jednak w stanie zmienić tego, iż „The Slow Rush” to zdecydowanie najsłabsza płyta w dyskografii Tame Impala: na dłuższą metę przede wszystkim dość nudna i pozbawiona błysku, do którego na trzech poprzednich albumach przyzwyczaił Parker. W „It Might Be Time” śpiewa: You ain’t as cool as you used to be – byłoby przesadą odnieść to bezpośrednio do płyty, ale mimochodem przy każdym kolejnym odsłuchaniu coraz bardziej zwracam uwagę na ten wers.

Michał Stępniak



..::TRACK-LIST::..

1. One More Year 5:22
2. Instant Destiny 3:13
3. Borderline 3:57
4. Posthumous Forgiveness 6:06
5. Breathe Deeper 6:12
6. Tomorrow's Dust 5:26
7. On Track 5:01
8. Lost In Yesterday 4:09
9. Is It True 3:58
10. It Might Be Time 4:32
11. Glimmer 2:08
12. One More Hour 7:13



..::OBSADA::..

Music By, Performer, Producer, Mixed By - Kevin Parker



https://www.youtube.com/watch?v=sR9d5doziDs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 21 - Stationary Traveller:
1. Pressure Points
2. Refugee
3. Vopos
4. Cloak And Dagger Man
5. Stationary Traveller
6. West Berlin
7. Fingertips
8. Missing
9. After Words
10. Long Goodbyes

Bonus Tracks:
11. In The Arms Of Waltzing Fraulines
12. Pressure Points (12-inch Single)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=3Zn7Ns9pxV8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Po lekkim wakacyjnym wydawniczym marazmie sezon przedświąteczny prezentuje się całkiem bogato. Wśród wielu zapowiedzianych pozycji, o których będę sukcesywnie pisał, szczególnie interesująco wygląda imponujący box, jakże uwielbianej przeze mnie grupy Camel. Wydawnictwo „Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” przygotowano z okazji 50-lecia ukazania się pierwszego longplaya formacji. Będzie ono zawierać aż 27 płyt CD (!!!) oraz 5 Blu-Ray’ów.

Zestaw wypełnią zremasterowane wersje wszystkich albumów studyjnych, koncertowych oraz singli zrealizowanych przez Camel dla wytwórni MCA i Decca. Do tego dojdą trzy recitale dla BBC: BBC Radio One „In Concert” – 6 czerwiec 1974, BBC Radio One „In Concert” – 22 kwiecień 1975 oraz BBC „In Concert” – Golders Green Hippodrome – 29 wrzesień 1977. Kolejne trzy koncerty to na nowo zmiksowane występy: „Live at Marquee Club, London” – 20 czerwiec 1974, „Live at Hammersmith Odeon” – 14 kwiecień 1976 oraz „Live at Hammersmith Odeon” – 1 październik 1977. Wszystkie te zapisy były co prawda już publikowane jako bonusy na poprzednich edycjach albumów zespołu, ale w nieco chaotyczny i nieuporządkowany sposób. Teraz będzie można ich wysłuchać w całości. Nader ciekawie i obiecująco przestawiają się studyjne (w większości niepublikowane) bonusy, pochodzące z sesji do poszczególnych albumów. Nie ma ich dużo, ale na pewno przysporzą sporo radości fanom formacji. Odrzutem z pierwszego albumu jest utwór „Sarah”. Aż pięć nagrań, które trafiły na płytę „Mirage”, otrzymamy dodatkowo także we wczesnych wersjach demo z 15 czerwca 1973r. Dwa mniej znane nagrania „Autumn” i „Riverman”, zespół zrealizował gdzieś pomiędzy longplayami „Mirage” i „The Snow Goose”. Krążek „Moonmadness” uzupełnią m.in. trzy studyjne dema. I wreszcie utwór „Captured” z płyty „Nude” usłyszymy we wczesnej, nieznanej dotąd wersji.

Jakby tego było mało, albumy „Camel”, „Mirage”, „The Snow Goose”, „Moonmadness” i „Nude” otrzymujemy także w zupełnie nowych miksach stereo oraz 5.1. Ogromna szkoda, że w podobny sposób nie opracowano pozostałych płyt. Być może nie udało się odnaleźć taśm z zapisami wielośladowymi?

Jeśli chodzi o materiały wideo, to poza paroma klipami i fragmentami występów z TV znajdą się tam koncerty: BBC TV „The Old Grey Whistle Test” – 21 czerwiec 1975, Live at Hammersmith Odeon – 1 październik 1977 oraz film „Pressure Points”. Pudełko uzupełni oczywiście gruba książka oraz plakat.

Paweł Nawara



The box features 27 CDs & five blu-rays and includes newly remastered versions of every Camel album and single issued between 1973 and 1984, but also includes new stereo and 5.1 Surround Sound versions of five albums, as well as new mixes of three concerts; The Marquee Club, London 1974, Hammersmith Odeon 1976 and Hammersmith Odeon 1977.

The package also features previously unreleased outtakes from album recording sessions and BBC Radio ‘In Concert’ appearances from 1974, 1975, 1977 and 1981.




Emerging just in time to honour the 50th anniversary of their debut album, Air Born is a sprawling boxed set which, as the title implies, celebrates their years spent with MCA and Decca. This was not always a happy time in terms of the band's relationship with Decca; in particular, after Andy Ward suffered a mental health crisis and attempted suicide, Andrew Latimer wanted to put the band on hiatus for a while to give Ward a chance to recuperate, but heartlessly Decca demanded that Camel put out a new studio album anyway - and pressured them to make it commercially friendly on top of that - which is what led to the critical stumble of The Single Factor.
Still, musically speaking this covers the music which Camel built their legacy on and more besides. Full remasters (and, for some select albums, additional stereo remixes) of all the Camel studio releases from their debut to Stationary Traveller are, naturally, included, along with a range of supplementary material ranging from unreleased studio tracks through to full live performances.

Much of this stuff has emerged in one form or another as bonus tracks over time, but there are a few significant bits of material which are new to this release. The major scoop of the collection is the full demo tape the band recorded in between their debut album and Mirage, which finds early versions of almost all the Mirage tracks present - only Freefall from that album is missing, and instead we get The Traveller, a Uriah Heep-ish piece which seems to have been abandoned as being more in keeping with their debut album's sound than Mirage's. In terms of sound quality, the demo is top notch, and captures the band's musical growth since they recorded their self-titled album marvellously, forming a hitherto-missing link between that and Mirage.

As for the live material, this is largely a mixture of BBC sessions and material released elsewhere, though there are enhancements and additions here and there. Early live performances include the take on God of Light Revisited originally recorded for the Greasy Truckers - Live At Dingwalls Dance Hall release, a funky, Santana-influenced piece. Again, this has been fairly widely repackaged as a bonus track on some issue or other over the years.

BBC sessions here include a June 1974 recording showcasing the band fresh from the release of Mirage, a more expansive 1975 offering giving extensive extracts from The Snow Goose (with the band on excellent form and proving they didn't need the orchestra to evoken the album's magic live), their excellent appearance on The Old Grey Whistle Test, and a 1977 Sight and Sound In Concert appearance from the Rain Dances lineup primarily focused on that album but also including great takes on Snow Goose material, Never Let Go from the debut, and an absolutely stellar take on Lunar Sea from Moonmadness. Much of this material has shown up as bonus tracks or on bootlegs over the years, but it's nice to get it in fairly definitive versions here.

Rather than presenting A Live Record in either its original or expanded configurations, the box instead offers the complete original live recordings from the different shows which made up that release. This includes a full set from the Marquee Club in October 1974, in which the band both burn through excellent renditions of Mirage-era material and road test compositions which would later make it onto The Snow Goose. The sound quality on this is remarkably good - perhaps the best of any of the pre-Goose live offerings here - and it's interesting how the Snow Goose compositions differ to account for the lack of an orchestra in tow.

Naturally, there's also the Royal Albert Hall full performance of The Snow Goose with orchestra from 1975, which would form the basis of the second disc of A Live Record; this is enhanced by an encore performance of Lady Fantasy, skillfully adapted to account for the orchestra.

We also get a full concert set from the Hammersmith Odeon in 1976; previously only smatterings of this had been borrowed for the extended CD version of A Live Record or on some reissues of Moonmadness, but having the full show to hand in its original running order is excellent. There's a few technical issues audible - notably some faint buzzing on a few tracks which could be down to the original tapes having an issue or might be indicative of some of the band's equipment having a bit of a moment, but this is a mild blemish easily overlooked, especially since some care seems to have been taken here to tidy up the lives tapes as best as possible.

This live set is especially valuable since it provides a final showcase for the original lineup of Camel - some would say the classic lineup - prior to personnel shifts and their Rain Dances-era drift into a Canterbury-influenced direction. You get Latimer, Ward, Ferguson, and Bardens at the absolute top of their game, with a setlist drawn from some of the greatest albums not just in the Camel discography but in the progressive rock pantheon as a whole, with the setlist finally presented on disc more or less as it was conceived to be delivered onstage; when you think about it, that's absolutely fantastic.

The band return to the Odeon in 1977 for a barnstorming set which, along with some stray tracks from other venues rounding off the Live Record material. The 1977 Odeon show is the fullest document of the Rain Dances lineup live on this set, and it's absolutely superb. Between that and the tracks from Bristol and Leeds, the Rain Dances period ends up being the era of the band that's perhaps best-represented by live material here (with The Snow Goose period a close second).

Other live material in the collection includes a tightened-up reissue of the BBC session previously released as On the Road 1981 (including two tracks - Summer Lightning and Ice - not included on previous releases of the BBC session) and, lastly, a remaster of Pressure Points.

Most prog fans will have at least some of the material here - though the new mixes of Camel, Mirage, The Snow Goose, Moonmadness, and Nude are good enough to be worth dipping into (and the previous mixes are also presented so you can judge which you prefer) - but even Camel fanatics probably won't have all of it. If you've got significant gaps to fill in your Camel collection - or if the prospect of all those live goodies have you salivating - it's highly worthwhile, offering the lion's share of their output in one package.

Warthur



..::TRACK-LIST::..

CD 21 - Stationary Traveller:
1. Pressure Points
2. Refugee
3. Vopos
4. Cloak And Dagger Man
5. Stationary Traveller
6. West Berlin
7. Fingertips
8. Missing
9. After Words
10. Long Goodbyes

Bonus Tracks:
11. In The Arms Of Waltzing Fraulines
12. Pressure Points (12-inch Single)



..::OBSADA::..

Andy Latimer - guitar, flute, vocals
- see Camel 1973-1984 line-ups



https://www.youtube.com/watch?v=3Zn7Ns9pxV8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!